της Σίσσυ Βωβού
Δεν κρατιούνται οι «σοβαροί» παρουσιαστές και παρουσιάστριες των τηλεοπτικών εκπομπών από την εκμετάλλευση ενός αληθινά σοβαρού γεγονότος, όπως είναι τα στοιχεία και η προέλευση της μικρής ξανθούλας Μαρίας που βρέθηκε σε οικογένεια Ρομά στη Λάρισα.
Η υπόθεση πουλάει τόσο πολύ, που υπερέβησαν όλους τους τηλεοπτικούς χρόνους των δελτίων ειδήσεων, αύξησαν τις «απαραίτητες διαφημίσεις», παρουσίασαν με ενάργεια όλα τα DNA που είναι σε θέση να μαζέψει το ελληνικό και τα διεθνή κράτη που κυριαρχούν στις ζωές του μικρού μας πλανητικού χωριού. Μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι κανείς και καμία δεν θα ξεφεύγει από το υπερεξοπλισμένο με τεχνολογία υπερκράτος του «μεγάλου αδελφού», βοηθούμενου από πολλά διεθνή ΜΜΕ που απ’ ότι φαίνεται συναγωνίζονται σε τερατολογίες τα μικρά καναλάκια της ελληνικής τηλεόρασης.
Μπορεί σύντομα να βρεθούν οι γονείς της μικρής Μαρίας, αν το κοριτσάκι έχει κλαπεί, χάρη στη χρήση της τεχνολογίας και της ανταλλαγής πληροφοριών, πράγμα που ευχόμαστε. Η μέθοδος προσέγγισης όμως του δραματικού αυτού γεγονότος και η ιδεολογία που καλλιεργούν με αφορμή αυτό, είναι αντίστοιχη με τα μυαλά που κουβαλάνε αυτού του είδους οι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης».
Ευκαιρίας δοθείσης, λίγο ως πολύ ταυτίζουν τους Ρομά με την εγκληματική παραβατικότητα, προβάλλοντας εκτός πλαισίου την παραβατικότητα του «φερόμενου πατέρα της μικρής Μαρίας». Γιατί, η αγοραπωλησία παιδιών είναι σίγουρα μια εγκληματική δραστηριότητα, που ενώ δεν γνωρίζουμε τι μερίδιο ευθύνης έχουν σ’ αυτήν κάποιοι ρομά, κανένας δεν εξέφρασε τέτοιο ερώτημα. Και γιατί άραγε να εκφράσει κανείς τέτοιο ερώτημα, αν δεν ταυτίζει την αγοραπωλησία αυτή με τους Ρομά, αλλά απλώς θέλει να πληροφορήσει το κοινό για ένα δραματικό γεγονός, σίγουρα χωρίς την ιδεολογικά φορτισμένη δραματοποίηση που γίνεται αυτές τις μέρες; Μας θυμίζει τη συνηθισμένη έκφραση «Αλβανοί ληστές», ενώ ποτέ δεν ακούσαμε «Έλληνες ληστές»…
Όσοι και όσες αγοράζουν παιδιά για καλούς σκοπούς αντί να τεκνοθετήσουν, είναι «καλές οικογένειες», οι οποίες όμως γίνονται συνένοχες στη δραστηριότητα αυτή λόγω των ακατάλληλων διαδικασιών της πολιτείας στο θέμα της τεκνοθεσίας. Και αυτό, για την Ελλάδα, είναι παγκοίνως γνωστό. Η πολιτεία κάθε τόσο ανακοινώνει ότι θα διορθώσει τη γραφειοκρατία, αλλά αμελεί αυτό το θέμα γιατί έχει «σοβαρότερα», με αποτέλεσμα το χώρο της τεκνοθεσίας να τον καλύπτουν οι αγοραπωλησίες και κάποιοι να προετοιμάζουν το «εμπόρευμα».
Στην ενδιαφέρουσα εκπομπή «Αυτοψία» του Άλφα στις 21/10, είδαμε ολόκληρη έρευνα για το θέμα των εγκαταλειμμένων παιδιών, τα οποία αυξάνονται πάρα πολύ κατά την περίοδο της κρίσης, απ’ ότι ανέφεραν γιατροί και κοινωνικές λειτουργοί από πολλά υπεύθυνα ιδρύματα. Δεν γνωρίζουμε αν η εκπομπή συνέπεσε με την υπόθεση «μικρή Μαρία» ή ήταν προετοιμασμένη, αλλά σίγουρα δίνει μια άλλη διάσταση του ζητήματος. Και μας γεννά εύλογα το ερώτημα μήπως και η μικρή Μαρία ήταν ένα ακόμα εγκαταλειμμένο παιδί.
Μας δείχνει ότι την εποχή της κρίσης, πολλές γυναίκες πάνε να γεννήσουν, αφήνουν τα νεογέννητα και φεύγουν γιατί δεν έχουν τρόπο να τα κρατήσουν, απ’ ότι φάνηκε από την άποψη των υπευθύνων που μίλησαν. Μας δείχνει επίσης το τρομερό πρόβλημα με τα μωρά των τοξικοεξαρτημένων γυναικών, τα οποία πολύ συχνά τα αφήνουν οι μητέρες τους, ή τους αφαιρούνται κατόπιν δικαστικής εντολής αν θεωρηθούν ανίκανες να τα μεγαλώσουν, τουλάχιστον για κάποια χρονικά διαστήματα.
Γίναμε μάρτυρες μιας τέτοιας υπόθεσης στη διάρκεια της καμπάνιας μας για την απελευθέρωση των τοξικοεξαρτημένων οροθετικών γυναικών, όπου μια από τις κρατούμενες συνελήφθη σε ηλικία 15 ετών. Η ομάδα μας έψαξε και βρήκε ότι ήταν θύμα τράφικινγκ από τη Βουλγαρία, από μια ομάδα Ρομά κάποιας περιοχής. Η κοπελίτσα άφησε το νεογέννητο τριών ημερών στο μαιευτήριο για να πάει να πάρει τη «δόση» της και συνελήφθη στο πογκρόμ της αστυνομίας στις αρχές Μαίου του 2012. Όταν ήρθε η ώρα η καλή της απελευθέρωσης, και αφού η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης είχε καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να εντοπίσει τα ίχνη της κοπέλας και τα κυκλώματα που την εξέδιδαν και αφού έκανε όλες τις προσπάθειες σε συνεργασία με την εδώ πρεσβεία της για την φιλοξενία της κοπέλας σε σχετικό ίδρυμα της χώρας της, τελικά οι ελληνικές αρχές την άφησαν να φύγει όχι για το χώρο φιλοξενίας, αλλά για το πουθενά, που απ’ ότι μάθαμε στη συνέχεια ήταν το μέρος όπου εκδιδόταν στην Ελλάδα, και την «απολάμβαναν» Έλληνες, παρ’ ότι θύμα τράφικινγκ, παρ’ ότι ανήλικη, χωρίς κανένα πρόβλημα για τους ίδιους. Το μωρό παρέμεινε τελικά στο ίδρυμα με στόχο να δοθεί μετά από δικαστική απόφαση για τεκνοθεσία, κάτι που μπορεί να έχει γίνει ήδη.
Όλον αυτό το γόρδιο δεσμό της οικονομικής κρίσης, της ανημπορίας των θυμάτων της, της ηθικής εξαχρείωσης που επέρχεται, των κυκλωμάτων προσφοράς και αγοράς «υπηρεσιών» και της ασυλίας του όποιου «πελάτη» πάνε τώρα να το φορτώσουν στους Ρομά, χωρίς σκέψη και εμβάθυνση για το πόσο λυτρωτικό για την εξουσία είναι η στάση «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» αλλά και πόσο αναποτελεσματικό για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων.
Αν η υπόθεση της μικρής Μαρίας ξεφύγει από την υστερία των μίντια και αποτελέσει αφορμή για μια σοβαρή συζήτηση για το θέμα των εγκαταλειμμένων παιδιών ή της αγοραπωλησίας παιδιών και των υποχρεώσεων της πολιτείας αλλά και των πολιτών απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά, τότε αυτή η υπόθεση θα έχει προσφέρει καλές υπηρεσίες για την βελτίωση της αντιμετώπισης αυτού του σοβαρού ζητήματος.
Τέλος να πούμε ότι στο παγκόσμιο χωριό όπου ζούμε, τέτοιου είδους φαινόμενα εγκατάλειψης, αγοραπωλησιών βρεφών ή παιδιών ή εμπορίας παιδιών έχουν καταγραφεί από διεθνείς οργανισμούς αλλά και σε μεγάλο βαθμό από τις γυναικείες οργανώσεις ανά τον κόσμο, είναι επικερδέστατη και μαζικότατη επιχείρηση, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, και ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες ή όπου υπάρχει φτώχια, ανθούν ακόμα περισσότερα. Και η λύση του προβλήματος δεν είναι αστυνομική και δικαστική, είναι κοινωνική, πολιτική, οικονομική.