Η Ευρώπη συγκλονίστηκε από τη δολοφονική επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές στο σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo στην μήτρα του Διαφωτισμού, το Παρίσι (7-1-2015). Η ελευθερία τη έκφρασης, -ακόμη και αν συχνά αποδεικνύεται πλαστή (αφού οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ υπαγορεύουν στους δημοσιογράφους τις απόψεις που προβάλουν)- είναι αδιαπραγμάτευτη πολιτισμική κατάκτηση για κάθε δυτικό άνθρωπο, όπως και η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής σαν “τιμωρία” οιασδήποτε άποψης, οσοδήποτε ακραίας ή ακόμη και επικίνδυνης.
Οι δολοφονημένοι δημοσιογράφοι, που αντιστάθηκαν στις απειλές των φανατικών και πλήρωσαν με τη ζωή τους, είναι οι “μάρτυρες” του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, που σε αντίθεση με τους φανατικούς ISIS, δεν απαιτεί εκδίκηση, ούτε κλειστά σύνορα για να θριαμβεύσει. Όμως οι πολιτικοί και οι απλοί πολίτες υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθούν από την υστερία του μίσους, που αν και ξεκίνησε με τις πρώτες επιθέσεις της ΗΠΑ στο Ιράκ φούντωσε με την 11η Σεπτεμβρίου, για να εξαπλωθεί με την ίδρυση του Χαλιφάτου στην καρδιά της Ευρώπης και απειλεί την καθημερινότητα των εφησυχασμένων κατοίκων της. Έτσι αναδύεται ο κίνδυνος να κυριαρχήσουν οι απόψεις ακόμη σκληρότερων μέτρων κατά της μετανάστευσης και η ισχυροποίηση ακροδεξιών θέσεων που θα περιορίσουν την ελευθερία της σκέψης για την οποία οι δολοφονημένοι δημοσιογράφοι θυσιάστηκαν. Κι επειδή φοβόμαστε ακόμη και ν’ αναφερθούμε στο Ισλάμ ας εξετάσουμε κάποια ιστορικά στοιχεία.
«Ο Αλλάχ», έλεγε ο Μωάμεθ, «έστειλε διάφορους προφήτες, όπως τον Μωυσή, τον Σολομώντα, τον Ιησού Χριστό για να κάνουν γνωστές τις διάφορες ιδιότητες Του, τη μακροθυμία, τη σοφία, τη δικαιοσύνη και την παντοδυναμία Του. Όμως οι άνθρωποι δεν επείσθησαν. Εγώ λοιπόν, ο τελευταίος προφήτης, έρχομαι εφοδιασμένος από τον Αλλάχ όχι με την πειθώ, αλλά με το ξίφος…. το ξίφος είναι το κλειδί για τον παράδεισο και για την κόλαση».
Αυτό το κήρυγμα, το καθοριστικό για την πορεία του Ισλάμ, έγινε μετά από 13 χρόνια διωγμών. Από αυτή τη στιγμή χρειάστηκαν 10 χρόνια πολεμικών και πολιτικών επιτυχιών για την εδραίωσή του. Ας μη ξεχνάμε ότι ενώ ο χριστιανισμός χωρίς τον Παύλο θα έμενε ιουδαϊκή αίρεση, ο Μωάμεθ ευτύχησε να ζήσει την πραγμάτωση κάθε του στόχου. Από τη μάχη του Μπέντερ μέχρι το πρώτο Τζιχάντ η μουσουλμανική θρησκεία εξαπλώθηκε, επειδή μετέτρεψε τη βία σε θεϊκό πρόσταγμα.
Ο Μωάμεθ ποτέ δε διακήρυξε ότι δημιούργησε νέα θρησκεία. Αντίθετα ο-μογενοποιώντας τη μονοθεϊστική παράδοση με τον παγανισμό της Κάαμπα μιλά για παλινόρθωση των θεϊκών εντολών, αποδέχεται το πεπρωμένο σαν ακατάλυτο, για να προπαγανδίσει την ευλογημένη αυτοκτονία, νομιμοποιεί το πλιάτσικο, θεσμοθετεί την γυναικεία υποτέλεια, αναγορεύει το όπλα σε θρησκευτικά αντικείμενα.
Αν και ο Μωάμεθ χρωστά περισσότερα στη σύζυγο του Χαντιτζά απ’ όσα ο Ιησούς στη μητέρα του, ο μωαμεθανισμός έγινε η πιο καταπιεστική για τις γυναίκες θρησκεία. Αν και οι πιστοί μορφωμένοι μουσουλμάνοι διατείνονται ότι λόγοι κοινωνικοί απαιτούσαν την πολυγαμία και ότι ο Μωάμεθ θεσπίζοντάς τη απέβλεπε στην προστασία των υπεράριθμων λόγω των πολέμων γυναικών, που μάλλον παραχάιδευε (αφού απαιτεί από τον πιστό να συμπεριφέρεται ακριβοδίκαια σε όλες τις συζύγους) και αν και είναι βέβαιο ότι αποκρουστικές τελετουργίες που σήμερα εφαρμόζουν μωαμεθανοί (π.χ. η κλειτοριδεκτομή) προϋπήρχαν του Ισλάμ, ενώ το βέλο -κατά τραγικήν ειρωνεία- από σύμβολο κοινωνικής θέσης μεταμορφώθηκε στη μπούρκα της υποτέλειας, το Ισλάμ δεν κατάφερε να εξελιχθεί και απειλεί με το φονταμενταλισμό του.
Δεν λησμονώ από το 1995 πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν, τη συνομιλία μου με ένα φωτισμένο καθηγητή πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη, που μου διηγείτο πώς, με δέλεαρ την οικονομική βοήθεια, οι ισλαμιστές πείθουν τις φοιτήτριες απλώς να καλύπτονται με τη μαντήλα, για να τις μεταμορφώσουν σύντομα σε φανατικά τους υποχείρια.
Τουλάχιστον το Ισλάμ είναι ειλικρινές. Δεν υποκρίνεται την αγάπη για να επιβάλει την εξουσία του. Η παπική εκκλησία στ’ όνομα του Εσταυρωμένου θεού της αγάπης, χρησιμοποίησε τον προσηλυτισμό σαν όπλο εδραίωσης της κοσμικής της εξουσίας βασανίζοντας φριχτά τους αλλόθρησκους, τους διαφωνούντες, τους σκεπτόμενους, οδήγησε στις πυρές της Ιεράς εξέτασης πρωτοπόρες διάνοιες και βασανισμένες «μάγισσες», ευλόγησε το δουλεμπόριο, συμμάχησε με κάθε ισχυρό, ποδοπάτησε κάθε αδύναμο. Το κλασσικό Ισλάμ δεν σκότωνε τους αιρετικούς, όπως η μεσαιωνική Δύση ή οι σημερινοί ισλαμιστές φονταμενταλιστές.
Το Ισλάμ (σε αντίθεση με τον χριστιανισμό που αποθεώνει τη «μωρία του κηρύγματος») βασίζεται στη γνώση, γεγονός που της δίδει απρόσμενη φιλοσοφική ευρύτητα. Σε αντίθεση με τον κλειστό δογματισμό της χριστιανικής θεολογίας, το Ισλάμ δέχεται τη φιλοσοφία σαν αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Αυτό οδήγησε στην αφομοίωση της ελληνικής φιλοσοφικής παιδείας που μετέτρεψε το Ισλάμ σε κιβωτό του ελληνικού πνεύματος, έτσι που χάρη στις αραβικές μεταφράσεις να γνωρίσει η Ευρώπη το αρχαίο ελληνικό πνεύμα πυροδοτώντας την Αναγέννηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 313, που το διάταγμα των Μεδιολάνων νομιμοποίησε τον χριστιανισμό, είναι η αφετηρία των διωγμών όχι μόνο των υπόλοιπων αρχαίων θρησκειών, αλλά και του ελληνικού πολιτισμού στο σύνολο του, έτσι που το 797 η Σύνοδος της Νικαίας αναθεματίζει όσους μελετούν τα ελληνικά γράμματα και η λέξη «Έλληνας» διαγράφεται από το λεξιλόγιο της βυζαντινής κοινωνίας. Χρειάστηκε η επανάσταση του 1821 για ν’ αναδυθεί ξανά στο φως της Ιστορίας η ελληνική παράδοση του έθνους.
Την πλημμυρίδα της μουσουλμανικής διείσδυσης από τη Αραβία μέχρι την Ιβηρική χερσόνησο, ακολούθησε η άμπωτη των Σταυροφοριών, που με πρόσχημα την απελευθέρωση των αγίων τόπων, υπέσκαψαν τα θεμέλια του Βυζαντίου βοηθώντας την οθωμανική επεκτατικότητα στη Ευρώπη. Έτσι βλέπουμε ότι η κάθε θρησκεία, αντί να παρηγορεί τον άνθρωπο για τα δεινά του βίου, γίνεται πάντα πρόσχημα και αρωγός της ιστορικής αναγκαιότητας του πολέμου, όργανο φρίκης και θανάτου.
Όπως η «pax romana» χρησίμευσε σαν όχημα του ελληνικού πολιτισμού, το ίδιο και η στρατιωτική επέκταση του Ισλάμ συνέβαλε στην οικειοποίηση της ελληνικής παιδείας από τον αραβικό κόσμο. Το Ισλάμ ανέδειξε στο Μεσαίωνα μια σειρά φιλοσόφων πρώτου μεγέθους (αλ Κίντι, αλ Φαραμπί, Αβικένας, Αβερρόης κ.ά.) και συνετέλεσε στην ίδρυση των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, έτσι ώστε συνέβαλε αποτελεσματικά στην παγκοσμιοποίηση της ελληνικής κουλτούρας. Αν οι Έλληνες συνηθίζουν να αποκαλούν την επεκτατική πολιτική του Μεγαλέξανδρου πολιτισμική, το Ισλάμ δεν έχει λιγότερα τεκμήρια να επικαλεσθεί για τη συμβολή του στην παγκόσμια πρόοδο.
Τα έτη 767-912 στην πολύπαθη σήμερα Βαγδάτη μεταφράστηκε το σύνολο της ελληνικής γραμματείας στα αραβικά, έτσι που ακόμη και σήμερα να υπάρχουν περισσότερες μεταφράσεις του Αριστοτέλη στα αραβικά παρά στις ευρωπαϊκές γλώσσες. Μεταφράστηκαν ιατρικά, φιλοσοφικά, μαθηματικά και αστρονομικά κείμενα, πολλά από τα οποία διασώθηκαν μόνο χάρη στις αραβικές τους μεταφράσεις, ενώ αγνοήθηκε πλήρως η ποίηση (δεν υπάρχει μετάφραση του Ομήρου ή των αρχαίων τραγικών).
Η ιδέα της δημοκρατίας ποτέ δεν άνθησε στο θεοκρατικό Ισλάμ, αφού σε ένα ισλαμικό κράτος -κυρίαρχος είναι μόνο η θέληση του θεού, ενώ η οποιαδήποτε λαϊκή βούληση θεωρείται αλαζονεία και απιστία. Έτσι αποδείχθηκα λαθεμένες οι ελπίδες των δυτικών για την περίφημη Αραβική Άνοιξη που μεταστράφηκε σε ισλαμική καταιγίδα που σάρωσε κάθε δημοκρατική προσέγγιση . Από την άλλη το Κοράνι δεν ενθαρρύνει τον ασκητισμό, όπως η Ανατολική εκκλησία, που έτσι διέβρωσε το Βυζάντιο, παραδίδοντάς το ουσιαστικά στην ισλαμική σπάθη. «Καλύτερα τουρκικό σαρίκι παρά η παπική τιάρα», κήρυτταν οι θρησκευτικοί μας ηγέτες πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Αντίθετα το Ισλάμ κηρύσσει ότι μόνο στην κοινωνία φθάνει ο άνθρωπος στην ευλάβεια, ενώ έμφαση δίνεται στην ορθοπραξία και όχι στην ορθοδοξία.
Δε μπορούμε να ξεχνάμε τη συμβολή του Ισλάμ στην πρόοδο της Ιατρικής. Τόσο ο Αβικένας όσο και ο Αβερρόης υπήρξαν γιατροί φιλόσοφοι στο πρότυπο του Ιπποκράτη, ενώ οι Άραβες δίδαξαν στους Ευρωπαίους την οργάνωση σύγχρονων νοσοκομείων, όπως την είχαν προσλάβει από τους Πέρσες. Τα νοσοκομεία αυτά, χτισμένα στις ωραιότερες περιοχές, είχαν ζεστό νερό, άψογη υγιεινή και διοίκηση, πολύ καλή ιατρική φροντίδα και ιδρύθηκαν αρχικά στη Βαγδάτη (κάτι που δημιουργεί συνειρμούς για το πώς οι σύγχρονοι παντοκράτορες ξεπληρώνουν την οφειλή στα νοσοκομεία του Ιράκ) και έφθαναν πάνω από 50 στην Κόρντοβα, την εποχή που στην Ευρώπη οι κάτοικοι βασίζονταν για την υγεία τους σε τσαρλατάνους και καλόγερους και πέθαιναν στους δρόμους.
Το Ισλάμ είναι θεοκρατικό πολιτικό σύστημα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν δεν είχε εκ γενετής την -κοινή για κάθε αποκαλυπτική θρησκεία- αδυναμία της δογματικής καθαρότητας που φανατίζει. Έτσι ενώ θεωρητικά το Ισλάμ προπαγάνδιζε την ειρήνη που θα ‘ρχόταν, όταν όλοι οι άνθρωποι κάποτε θα γίνουν πιστοί, άρκεσαν λίγα χρόνια για να διαστρεβλωθεί η απόλυτη λύτρωση της πίστης και να θεσπισθούν δογματικά παράθυρα, έτσι που, όπως οι χριστιανοί πολεμούν τους χριστιανούς, και οι μουσουλμάνοι να πολεμούν τους μουσουλμάνους.
Τον 21° αιώνα, χίλια χρόνια μετά τις Σταυροφορίες, η κυβέρνηση Μπους και η εβραϊκή πολιτική των προληπτικών δολοφονιών προκαλούν καταιγίδες «μαρτύρων-τρομοκρατών». Ας μη ξεχνάμε ότι η πρακτική αυτή πρωτοαπαντάται στη Βίβλο με το παράδειγμα του Σαμψών και το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», οι Έλληνες καυχώμεθα για το Κούγκι και το Ζάλογγο, ενώ και «ο χριστιανισμός θεωρήθηκε από την Ιστορία άξιος να ζήσει, επειδή θεωρήθηκε άξιος να πεθάνει κάποιος γι’ αυτόν».
Κάθε θρησκεία οφείλει να προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής. Το Ισλάμ παρά το φονταμενταλισμό του ήδη συνέβαλε στην ανθρώπινη πρόοδο. Ο Αλλάχ είναι δίκαιος, όπως ο Ιεχωβάς, σπλαχνικός και ελεήμων, όπως ο Χριστός. Η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων όπως και των χριστιανών ΔΕΝ είναι φανατικοί τρομοκράτες. Έμπρακτη αλληλεγγύη οργανώνεται ειδικά σε καιρούς κρίσης και στις δυο θρησκευτικές κοινότητες. Η μόνη διαφορά είναι η διακήρυξη της αγάπης προς τον εχθρό, όπως ο Χριστιανισμός περιγράφει με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Όμως οι Χριστιανοί, συχνά δεν εφαρμόζουν αυτές τις διδαχές του θεανθρώπου.
Ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει στην ανθρώπινη κοινωνία χωρίς δίκιο και φιλανθρωπία. Παρά το μαχητικό του κήρυγμα, το Ισλάμ επέδειξε ιστορικά μεγαλύτε-ρη ανοχή στη διαφορά απ’ ότι οι χριστιανικές εκκλησίες. Η απελπισία ήταν εκείνο που όπλισε τον φανατισμό των μαρτύρων της Τζιχάντ, και σε αυτό τον νέο φαύλο κύκλο, που προκάλεσε ουσιαστικά όχι η θρησκευτική διαφορά, αλλά η θεοποίηση του κέρδους, είμαστε όλοι συνένοχοι. Ένοχοι δεν είναι οι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την ανέχεια μετανάστες, που εξακολουθούν να πνίγονται στο κατώφλι της δήθεν ευμάρειας. Προφανώς απαιτείται θωράκιση της Δημοκρατίας και προστασία της κατακτημένης ανεκτικότητας.
Σήμερα η Ευρώπη καλείται να αποδείξει αν μπορεί να υπερασπισθεί τα θεμέλια του πολιτισμού της, που δεν είναι η προστασία των νόμων της αγοράς, αλλά η ελευθερία της σκέψης, η ώσμωση των ιδεών και η χριστιανική αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Διαφορετικά θα ξανακυλήσουμε στο Μεσαίωνα των Σταυροφοριών και την πυρά των “μαγισσών”.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
http://mariasot.blogspot.gr/2014/03/blog-post_20.html