της Ευαγγελίας Κιρκινέ
Στις 11 Φεβρουαρίου, η Ozgecan Aslan, πήρε το λεωφορείο από τα Άδανα προς τη Μερσίνα, όπως συνήθιζε, προκειμένου να επιστρέψει στο σπίτι της από τη στη σχολή που φοιτούσε. Όταν ο τελευταίος επιβάτης αποβιβάστηκε έμεινε μόνη της με τον οδηγό, τον πατέρα του και ένα φίλο του. Από τότε η κοπέλα εξαφανίστηκε. Δύο ημέρες αργότερα συνελήφθησαν τρεις ύποπτοι και βρέθηκε το καμένο πτώμα της άτυχης κοπέλας η οποία όπως αποδείχθηκε είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου αφού πρώτα είχε βιαστεί. Γυναικείες ομάδες και πρωτοβουλίες σε όλη τη χώρα οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας με το σύνθημα ότι αυτό το γεγονός δεν είναι άλλη μία “εγκληματική πράξη” αλλά το αποτέλεσμα της συστηματικής μισογύνικης πολιτικής της κυβέρνησης. Πρόσφατες διακηρύξεις κυβερνητικών στελεχών ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, στην έκτρωση αλλά ακόμη και δημόσιες “οδηγίες” προς τις γυναίκες “πού να κυκλοφορούν και πώς να ντύνονται” πυροδότησαν τις δράσεις αντίστασης και δημόσιας κατακραυγής. Επιπλέον οι βιαστές στην Τουρκία καταδικάζονται συνήθως στις ελάχιστες δυνατές ποινές λόγω της πιθανής “πρόκλησης” ή “συναίνεσης” των γυναικών θυμάτων ή ακόμη χειρότερα με την αιτιολογία ότι “το θύμα δεν υπέστη καμία ψυχολογική βλάβη”. Η έκταση των γυναικοκτονιών στη Τουρκία ξαναήρθε στη δημοσιότητα λόγω του τραγικού θανάτου της Ozgecan Aslan ενώ σύμφωνα με επίσημα στοιχεία οι δολοφονίες γυναικών έχουν αυξηθεί κατά 1400% στα χρόνια διακυβέρνησης του AKP.
Για να μην εφησυχαζόμαστε ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στην “ισλαμική” Τουρκία ήρθε άλλη μία δολοφονία γυναίκας, από τον πρώην σύντροφό της, πριν δύο ημέρες στην Καλαμάτα για να προστεθεί στον μακρύ “εγχώριο” κατάλογο των θυμάτων γυναικών δολοφονημένων από συντρόφους και συζύγους. Και φυσικά “πέρασε στα ψιλά” καθώς παρουσιάστηκε, όπως συνήθως, από τα ΜΜΕ ως άλλο ένα έγκλημα πάθους, ως ερωτική τραγωδία, συσκοτίζοντας για άλλη μία φορά τις πραγματικές αιτίες αυτών των πράξεων. Σε μια προσπάθεια καταγραφής των περιστατικών ακραίας βίας και δολοφονίας γυναικών το 2009 (με 33 περιστατικά καταγεγραμμένα μέσα σε 18 μήνες) η Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης είχε επισημάνει σε ανακοίνωσή της τα εξής:
“Πόσες ακόμη δολοφονίες γυναικών από συζύγους – συντρόφους χρειάζονται, για να αφυπνιστεί η βαθιά εφησυχασμένη ελληνική κοινωνία;
Πόσες ακόμη σφαγμένες, ακρωτηριασμένες γυναίκες πρέπει να θρηνήσουμε, για να σταματήσει ο εμπαιγμός των ΜΜΕ, που παρουσιάζουν τα εγκλήματα κατά των γυναικών ως «οικογενειακές τραγωδίες » ή «εγκλήματα πάθους», αποσιωπώντας ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δράστης είναι ο άντρας και θύμα η γυναίκα;
Ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είχε υπάρξει πριν σχέση κακοποίησης; Ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, το έγκλημα έρχεται ως τιμωρία μετά από απόφαση της γυναίκας για χωρισμό, για αυτοδιάθεση και αυτονομία, για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής ή μετά από οποιαδήποτε πρωτοβουλία αναλάβει η γυναίκα, η οποία, κατά το δράστη, απειλεί την κυριαρχία του και υποσκάπτει την εξουσία του; Ότι η βία και μάλιστα η ακραία (η αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου) έχει φύλο; Ως πότε θα συσκοτίζεται η έμφυλη διάστασή της και θα αναζητούνται αιτίες αλλού; (οικονομική κρίση!!!). Ως πότε θα ανεχόμαστε να ακούμε το πάθος, τη ζήλια, το βρασμό ψυχής και τώρα τελευταία και την απόγνωση από την οικονομική κρίση ως αιτίες αυτών των φρικτών εγκλημάτων; Το χέρι του δράστη δεν το οπλίζει ούτε το πάθος, ούτε η ζήλια, ούτε η ανέχεια.
Αυτά συνιστούν αφορμές. Το χέρι του δράστη το οπλίζει η πατριαρχική κοινωνία, το οπλίζει το δικαίωμα κατοχής (νομιμοποιημένο κοινωνικά και ηθικά) που νιώθει πως έχει πάνω στη γυναίκα του (και στα παιδιά του ενίοτε), που του επιτρέπει ακόμη και να αποφασίζει αν αυτή θα ζήσει ή όχι. Το χέρι του δράστη το οπλίζει η μακάρια σιωπή μας για τις χιλιάδες κακοποιημένες γυναίκες, η αναλγησία της πολιτείας που δεν τις στηρίζει στην προσπάθειά τους να βγουν από τον κύκλο της βίας, η καθαγίαση του θεσμού της οικογένειας και οι επαίσχυντες δικαστικές αποφάσεις (τέσσερα χρόνια κυκλοφορούσε ελεύθερος με δικαστική απόφαση ο συζυγοκτόνος καθηγητής από Σέρρες, ο οποίος είχε ομολογήσει πως σκότωσε τη γυναίκα του, τεμάχισε τη σορό της και την πέταξε στο Στρυμόνα!). Η αυτοκτονία του δράστη (όταν ακολουθεί το έγκλημα) δεν τον εξαγνίζει και δεν τον απαλλάσσει ηθικά από την ευθύνη αφαίρεσης μιας ζωής, όπως συνήθως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ.
…Σε λίγο, δε θα μιλά κανείς πια για τις συγκεκριμένες γυναίκες. Θα πέσει η αυλαία γι αυτές, για να έρθουν οι επόμενες πάνω στη σκηνή… σε μια σκηνή όπου πρωταγωνιστεί η έμφυλη βία και η κληρονομημένη άρνηση του ενός φύλου να καταλάβει, να ακούσει, να σεβαστεί το ιερό –όπως για όλους τους ανθρώπους – δικαίωμα του άλλου φύλου στη γνώμη και στην αυτονομία, να σχετιστεί, να βιώσει το τέλος της σχέσης, να πενθήσει την απώλεια, να συμφιλιωθεί.
Δεν πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά». Εξαφανίζονται κυριολεκτικά γυναίκες από μια αρχαϊκή, πατριαρχική, αταβιστική χειρονομία, η οποία απαιτείται άμεσα να αποκωδικοποιηθεί.
Η βία κατά των γυναικών και οι δολοφονίες τους συνιστούν την ακραία έκφραση ελέγχου και επικυριαρχίας πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.
Όσο η κοινωνία δίνει άλλοθι στους δράστες, ανακυκλώνοντας άλλες ερμηνείες, απλά οπλίζει το χέρι του επόμενου δολοφόνου.”
http://revolution-news.com/turkey-outrage-horrific-rape-murder-student-ozgecan-aslan/