Pablo Picasso
Σχολιάζει η Βέρα Σιατερλή
Η Γιορτή της Μητέρας ή Ημέρα της Μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. Εν πολλοίς έχει χρησιμοποιηθεί από καθεστώτα και ιδεολογίες αναχρονιστικές και αυταρχικές που «βλέπουν» την γυναίκα σαν μηχανή αναπαραγωγής και την θέλουν κλεισμένη στο σπίτι να «γεννοβολάει» γιατί αυτή είναι η «θέση» της και ο προορισμός της. Δεν τους την χαρίζω όμως, γιατί είναι η μέρα και της δικής μου μάνας, είναι η μέρα της μητρότητας.
Για την ιστορία, η Γιορτή της Μητέρας ή Ημέρα της Μητέρας καθιερώθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έτσι φέτος, «πέφτει» στις 14 Μαΐου!
Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα «Mothers Friendships Day» και συναντήσεις με το όνομα «Mothers Day Meetings», κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες.
Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν «peace and motherhood» με σκοπό, τα παιδιά να μην στέλνονται στον πόλεμο.
Σαν φεμινίστρια έχω την οπτική να αποσυνδεθεί η μητρότητα από τους ρόλους των φύλων και να μην θεωρείται «φύση» της γυναίκας να μένει στο σπίτι και να γεννάει καθώς αυτή είναι μεν πολύ σημαντική προσφορά στο ανθρώπινο γένος όμως δεν είναι λόγος εγκλωβισμού των γυναικών ούτε και το μόνο «κατόρθωμα» των γυναικών όπως θέλουν να μας πείσουν, σκιάζοντας τα όσα ποικίλα άλλα επιτυγχάνουμε οι γυναίκες σ΄ όλους τους τομείς. Με αυτήν την οπτική αλίευσα ένα εξαιρετικό δημοσίευμα που αναφέρεται στην μητρότητα με εναλλακτική ματιά.
Στις μάνες μου δεν γέννησαν και δεν κυοφόρησαν ποτέ…
Γράφει η Χριστίνα Μαστρογιωργάκη
(Μια πολύ συγκινητική ιστορία που θέλουμε να τη μοιραστούμε μαζί σας)
Η θεία Μαρίκα δεν γέννησε ποτέ …ούτε καν κυοφόρησε..
Στα δώδεκα της,λίγο μετά την ταφή της δικής της μητέρας , ο πατέρας της ο Μιχαήλος, της ανακοίνωσε πως “από αύριο δεν ξαναπάει στο σχολειό γιατί πρέπει να αναθρέψει τα δυο μικρότερα αδέλφια της , τη Γιωργία και τον Λευτέρη” , κι εκείνη έγινε “μάνα” πρόωρα και μέσα σε μια νύχτα…Ο πόνος για τη χαμένη δική της μητέρα και η πίκρα για τις σπουδές που δεν θα’κανε ποτέ, την έκαναν δυστυχισμένη μα εκείνη φρόντιζε τα αδέρφια της με χαρά, σαν μάνα, γιατί “αυτή ήταν η πάστα της..”
Στα εικοσιπέντε την πάντρεψαν με τον στρατιωτικό Μιχάλη μα ούτε γέννησε ούτε καν κυοφόρησε ποτέ… ”Μάνα” όμως εξακολούθησε να είναι για την ασθενική Γιωργία και τον αντάρτη-αριστερό Λευτέρη, προσπαθώντας με χαμόγελο να ισορροπήσει τις αντιθέσεις (δεξιός σύζυγος ,αριστερός με δράση αδελφός ) που η μοίρα της έριξε μέσα στη φαμελιά της , γιατί… “αυτή ήταν η πάστα της…”
Κι όταν αργότερα, γυρνώντας από τις εξορίες, ο Λευτέρης έκανε τα δικά του παιδιά, τρία κορίτσια, εκείνη ξανάγινε για άλλη μια φορά μάνα…γιατί “αυτή ήταν η πάστα της…”
Η θεία Μαρίκα ήταν η ΜΑΝΑ του δικού μας σπιτιού…κι ας μη γέννησε ποτέ…
Ηταν εκείνη που μας διηγήθηκε παλαιινές ιστορίες, ήταν εκείνη που, με μια ζακέτα στο χέρι, μας κυνηγούσε στο σοκάκι επιμένοντας να τη φορέσουμε “μη μας κρυγιοπεράσει το κίρι μπαίρι*, ήταν εκείνη που εφεύρισκε τρόπους να πίνουμε το δύσοσμο ορεκτικό μας…. Η θεία Μαρίκα μας μαγείρευε τα φαγητά που αγαπούσαμε, νοιαζόταν για το τι θα φορέσουμε, και σε κείνες τις εποχές που οι γιορτές γενεθλίων ήταν άγνωστες , μας έφτιαχνε το γλυκό της ημέρας… Εκείνη ύφανε στον αργαλειό και κέντησε όλη μας την προίκα… εκείνη φρόντιζε τα δέματα με τα τρόφιμα, που μας έστελναν τα χρόνια των σπουδών…. Εκείνη πονούσε στον πόνο μας…..
………………………………………………………………………..
Η θεία Μαρίκα πέθανε σχετικά νέα, νικημένη απ’ τον καρκίνο (γιατί, δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, αν όμως υπάρχει είναι πολύ άδικος..)… χωρίς να τη φωνάξει ποτέ, κανείς ΜΑΝΑ… κι ούτε κανείς της πρόσφερε λουλούδια τη 2η Κυριακή του Μάη.
Μα αν σήμερα η μέρα ήταν αφιερωμένη στα “Μητρικά αισθήματα” κι όχι στη “Μάνα” δεν θα΄φταναν όλα τα λουλούδια του κάμπου της Βιάννου να στολίσουν τη φωτογραφία της….
ΠΗΓΗ: ISCRETA.gr