Εικόνα: Δύο γυναίκες, 1952 (39×45 εκ.)
Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας «Α. Τάσσος»
Μέσα σε τόσα κεφάλια με άσπρα μαλλιά, δέσποζαν και κυρίες με επίσης άσπρα μαλλιά.
Την Κυριακή το πρωί, στις 28/5/2017, όπου είχαμε εκλογές στον ΣΦΕΑ – Σύλλογο Φυλακισμένων Εξορίστων Αγωνιστών.
Κοιτάζοντας αυτές τις συντρόφισσες, πέρασαν με φρίκη σαν αστραπή από το μυαλό μου ΟΛΑ τα βασανιστήρια που δέχτηκαν τόσο άγρια, απ’υπάνθρωπα-ανθρωπίδια.
Μπορει σήμερα να είναι σεβάσμιες γιγιάδες με γυρτούς ώμους και να πονάνε η μέση και τα γόνατα, πολλές από τη Φάλαγγα και με γεμάτο το βιβλιάριο ασθενείας με φάρμακα και να ρωτάνε τα εγγόνια:
Ρε γιαγιά, πώς άντεξες τόσα βασανιστήρια;
Και πόσον χρονών ήσουνα, ρε γιαγιά;
Η ιστορία έχει απαντήσει:
Δίχως τις γυναίκες των σκλάβων των επαναστατών του αρχαίου Σπάρτακου, δίχως τις Κομμουνάριες των Παρισίων, δίχως τις Σουφραζέτες, το κόκκινο από το αίμα πουκάμισο της εργάτριας του Σικάγου, την Κόκκινη Ρόζα, την Κλάρα Τσέτκιν, την Μάνα του Παναγούλη και των τόσων γυναικών στις φυλακές και εξορίες, το ανθρώπινο είδος θα ήταν ακόμα στις σπηλιές.
Χρήστος Τζουρντός – ΣΦΕΑ