Παρουσίαση: Στέλλα Σάμου, Σίσσυ Βωβού
Σήμερα δημοσιεύουμε ιστορίες γυναικών που αγωνίζονται να ξεφύγουν από μια κακοποιητική σχέση ή συμβίωση, με πρώτο μέλημα την φροντίδα των παιδιών τους και την απομάκρυνσή τους από τις σκηνές και το κλίμα της κακοποίησης.
Οι ιστορίες αυτές, μιας βασανιστικής και επικίνδυνης καθημερινότητας, δεν είναι άγνωστες σ’ αυτούς που ετοιμάζονται να θεσμοθετήσουν την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, η οποία είναι σίγουρο ότι θα δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για αύξηση της βίας και για φίμωση των μανάδων και θα ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω δίκες .
Και τονίζουμε ότι εξελίσσονται στο πλαίσιο του σημερινού νόμου, οπότε μπορούμε να προβλέψουμε την επιδείνωση της κατάστασης. Και όμως, μέχρι σήμερα οι τεκμηριωμένες θέσεις για την διατήρηση του νόμου για το οικογενειακό δίκαιο που υποβλήθηκαν από πολλές γυναικείες οργανώσεις, δεν έχουν γίνει δεκτές από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Αντίθετα, ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ.ος Τσιάρας κρατά «ανοιχτή γραμμή» με τις οργανώσεις των πατεράδων, παρότι δύο άτομα που δραστηροποιούνται στο χώρο αυτό συμμετείχαν στη νομοπροπαρασκευαστική επιτροπή.
Στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο η μέριμνα του ανήλικου παιδιού αποτελεί καθήκον και δικαίωμα των δύο γονέων και ασκείται από αυτούς από κοινού, με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του παιδιού. Κάθε γονική ή δικαστική απόφαση πρέπει ν’ αποβλέπει στο (ηθικό και υλικό) συμφέρον του παιδιού. Πράγματι, η συνεπιμέλεια συναποφασίζεται και λειτουργεί μεταξύ πολλών διαζευγμένων ζευγαριών στα οποία υπερισχύει ο αλληλοσεβασμός, αν και όχι πάντα, γιατί έχουμε και σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνή κακοποίηση γυναίκας και/ή παιδιών.
Αντίθετα, το πρόβλημα παρουσιάζεται στα συγκρουσιακά διαζύγια. Συνεπώς, είναι προφανές ότι αυτό το νομοσχέδιο αποβλέπει ακριβώς εκεί όπου υφίστανται «δύσκολες» ή στο ορθότερο τραγικές καταστάσεις, ενδυναμώνοντας τον ισχυρότερο και προσδίδοντας «όπλα» στον εξουσιαστικό του ρόλο.
Ο νομοθέτης θα πρέπει κατά το έργο του να παίρνει υπόψη του τι συμβαίνει στα δικαστήρια, στην κοινωνία και πάνω από όλα μέσα στα σπίτια.
Μπορεί σε όλα τα διαζύγια, ακόμη και στα «συγκρουσιακά» να μην εμπεριέχεται η ενδοοικογενειακή βία, ωστόσο τα στοιχεία σε εθνικό επίπεδο και όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, είναι τρομερά υψηλά, από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Φυσικά, οι αριθμοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι πολύ μεγαλύτεροι. Δυστυχώς, ο φόβος των επιπτώσεων, ο ενδεχόμενος στιγματισμός και η ντροπή εμποδίζει κάποιες γυναίκες να προσφύγουν στο κατώφλι των αρχών.
Όπως βλέπουμε και από τις ιστορίες που δημοσιεύουμε, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα πριν οι γυναίκες αποφασίσουν να απευθυνθούν στις αρχές για να καταγγείλουν την κακοποίηση και ακόμη περισσότερο να τελεσιδικήσει η υπόθεση ή ακόμη χειρότερα να μην καταγγείλουν ποτέ την κακοποίησή τους, δεδομένου ότι πολλές φορές η Αστυνομία αρνείται να παραλάβει τη μήνυση, όπως έχουμε επανειλημμένα καταγγείλει ως οργάνωση το Μωβ, και γενικά λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο σύστημα και μη πιστεύοντας ότι θα βρούν προστασία.
Ο συντάξας το κείμενο του ν/σ, μη λαμβάνοντας υπόψη του τίποτε από τα παραπάνω και θεωρώντας ότι βρίσκεται σε μια άλλη πραγματικότητα, σ’ έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο όπου έχει ήδη επιτευχθεί η ισότητα των φύλων σε κοινωνικό, πολιτικό, και οικονομικό πεδίο και έχει εξαλειφθεί η βία θέλει να εξαναγκάσει αυτές τις γυναίκες να συνδιαλέγονται σε σταθερή βάση με τον κακοποιητή τους. Το μόνο αποτέλεσμα ενός τέτοιου νομοθετήματος θα είναι να ανοίξει το δρόμο για περαιτέρω δίκες και να αυξήσει την ενδοοικογενειακή βία, εκθέτοντας τις γυναίκες και τα παιδιά σε περισσότερους κινδύνους.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ Ν/Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.
Από τη στιγμή που άνοιξε η συζήτηση, αυξάνονται συνεχώς οι γυναίκες που απευθύνονται στο Μωβ αλλά και σε άλλες γυναικείες οργανώσεις ή ακόμη προσπαθούν να αυτο-οργανωθούν, βγάζοντας κραυγές αγωνίας, διαβλέποντας τι θα συμβεί στις ζωές των ίδιων και των παιδιών, αλλά και γιατί δέχονται περισσότερους εκβιασμούς ενόψη της ψήφισης του νομοσχεδίου.
Έτσι, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε κάποιες από αυτές τις μαρτυρίες, που είναι πολλές, γι’ αυτό θα ακολουθήσουν και άλλα δημοσιεύματα.
Πρώτη ιστορία
Έχω υποστεί κάθε είδους βία από τον πατέρα του παιδιού μου. Πάντα μπροστά στο παιδί, καθώς ξέρει πως αυτό με πονάει περισσότερο. Ξεφύγαμε από την καθημερινή κακοποίηση, όταν το παιδί ήταν 2,5 ετών. Δεν ήμουν παντρεμένη και τότε ο νόμος μάς επέτρεπε να αλλάξουμε τόπο διαμονής και να γλιτώσουμε.
Εκείνος δεν ενδιαφερόταν για το παιδί πριν και μετά το χωρισμό. Όταν ανακάλυπτε πως είχα κάποια επαγγελματική επιτυχία, όταν με έβλεπε χαρούμενη στα social media ή όταν ανακάλυπτε ή υπέθετε πως έχω βρει σύντροφο, με καλούσε προφασιζόμενος ότι θέλει να δει το παιδί και κάθε φορά φρόντιζε να με χτυπάει, να με βρίζει, να με απειλεί και να με φτύνει μπροστά στο παιδί.
Δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ για εκείνο, παρά τις εκκλήσεις μου, ωστόσο με κατηγορεί ότι το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα χρήματα. Ποιά χρήματα, αναρωτιέμαι. Αυτά που δεν έλαβε ποτέ το παιδί; Δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να διεκδικήσω δικαστικά διατροφή.
Πλέον το παιδί μας είναι 9 ετών, δεν θέλει ούτε να βλέπει τον πατέρα του. Εκείνος εμφανίζεται μόνο για να με τρομοκρατήσει λέγοντας μου πως μόλις αλλάξει η νομοθεσία για τη συνεπιμέλεια θα αποφασίζει εκείνος για κάθε μου κίνηση και πως ο νόμος θα με τιμωρεί. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να τιμωρηθώ. Την τελευταία φορά που με κάλεσε, ορμώμενος από τις εξελίξεις αναφορικά με την αλλαγή του νόμου, με απείλησε ότι θα με σκοτώσει πυροβολώντας με στο κεφάλι. Γνωρίζω από το παιδί μου ότι έχει όπλα στο σπίτι του. Εάν αλλάξει ο νόμος, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες για την ελεύθερη κακοποίησή μας με τις ευλογίες του κράτους.
Εάν αλλάξει ο νόμος θα είμαι η επόμενη γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον πρώην άντρα της μπροστά στο παιδί τους.
Δεύτερη Ιστορία
Παρακαλώ βοηθήστε μας. Μην ψηφίσετε την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Είμαι ανύπαντρη μητέρα ενός 8χρονου αγοριού το οποίο είναι στο φάσμα του αυτισμού. Το παιδί είναι αναγνωρισμένο αλλά ο πατέρας είναι εξαφανισμένος και ούτε πληρώνει διατροφή. Το 20.. καταδικάστηκε για σωματική βλάβη σε επίθεση που μας έκανε όταν ήμουν λεχώνα λίγων ημερών. Αυτός ο πατέρας εμφανίστηκε στο δικαστήριο έχοντας κάνει μήνυση για παρεμπόδιση επικοινωνίας, χωρίς να προσπαθήσει όμως να έρθει πραγματικά να δει το παιδί.
Αυτός είναι ο τρόπος του, ο εκβιασμός του για να μη τολμήσω εγώ να κινηθώ εναντίον του δικαστικά για τη διατροφή. Πρόσφατα καταδικάστηκα για παρεμπόδιση επικοινωνίας. Μια εντελώς παράλογη καταδίκη γιατί ο ίδιος ο πατέρας παραδέχτηκε στο δικαστήριο ότι δεν έχει δει ποτέ το παιδί και ότι με πήρε τηλέφωνο το προηγούμενο βράδυ της επερχόμενης επικοινωνίας με το τέκνο και του ζήτησα να μιλήσουμε με τους γιατρούς του μικρού για να τον εντάξουμε ομαλά στη ζωή του αυτιστικού παιδιού μας, του οποίου η ρουτίνα και οι συνήθειες ΔΕΝ μπορούν να αλλαχτούν απότομα. Το δικαστήριο μου αναγνώρισε μεν ελαφρυντικά λόγω της κατάστασης του παιδιού και ότι δεν υπήρχε δόλος γιατί προσπαθούσα να προστατέψω το παιδί αλλά… εντελώς παράλογα και αυθαίρετα με έκρινε ένοχη. Οι δικαστές μέσω εμένα απέτυχαν στο να προστατέψουν το παιδί μου του οποίου η ΟΜΑΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ είναι απαραίτητη για τη ψυχική και σωματική υγεία του.
Πώς θα μας προστατέψουν τώρα λοιπόν αν χάσω τη μισή γονική μέριμνα και αν δοθεί συνεπιμέλεια σε έναν πατέρα κακοποιητικό, ο οποίος ποτέ δεν νιάστηκε για την ψυχική υγεία του παιδιού του και τη δική μου σωματική υγεία? ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!!!! Βοηθήστε μας!!!!! ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ!!!!
3η Ιστορία
Τολμώ να καταθέσω μέρος της δικής μου ιστορία με μόνο σκοπό να βρεθεί βοήθεια και για τις υπόλοιπες γυναίκες που προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους και την ίδια τους τη ζωή. Γυναίκες που φοβούνται να μιλήσουν και κάποιες με πολύ σοβαρότερες υποθέσεις από την δική μου, οι οποίες εξακολουθούν να κινδυνεύουν.
Δεν ισχύει ότι ο κακοποιητικός γονέας δεν έχει επικοινωνία και ότι τα θύματα προστατεύονται… Συνεχίζει κανονικά να έχει επικοινωνία, να χειροδικεί, να απειλεί, να καταδιώκει… Η ιστορία μου ξεκινάει πριν 8 χρόνια περίπου, οπόταν, ούσα έγκυος πήγα να χάσω το παιδί από τον ξυλοδαρμό του πρώην συζύγου. Μετά δύο χρόνια κακοποίησης σε καθημερινή βάση αποφασίζω να κάνω καταγγελία.
Η ιστορία με την δικαστική διαμάχη όμως μετράει 6 χρόνια χωρίς καμία προστασία από τον νόμο και με περιστατικά συνεχούς κακοποίησης δικής μου και του παιδιού…. Βλέπετε η υπόθεση τελεσιδίκησε, καταδικαστική για αυτόν, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια! Δηλαδή για 5-6 χρόνια έφερε το τεκμήριο της αθωότητας… η απόφαση επικοινωνίας εκδόθηκε προγενέστερα…. Υπήρξαν και δύο αποφάσεις ασφαλιστικών που γινόταν η επικοινωνία παρουσία ειδικών, μόνο για δύο μήνες, αλλά ανεπιτυχώς, αφού το παιδί αρνιόταν να συμμετέχει τις περισσότερες φορές στην διαδικασία… κανείς όμως δεν το έλαβε υπόψη του αυτό, κανείς δεν ρώτησε την ειδικό που είχε την εποπτεία τι συνέβαινε και με μόνο επιχείρημα ότι απλά ολοκληρώθηκαν, έδωσαν επικοινωνία ανεξέλεγκτα.
Οι ζωγραφιές του παιδιού μέσα από το παιχνίδι αποτυπώνουν τι έχει βιώσει από τον πατέρα του. Μάλιστα ζήτησα στην ειδικό να παραστεί και ενώ αρχικά συμφώνησε, ο πατέρας παρακώλυσε την διαδικασία, αφού της είπε ότι δεν έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό και μόνο με εισαγγελική εντολή θα μπορούσε… έτσι τον συμβούλεψε ο δικηγόρος του… Κανείς δεν κάλεσε τους δασκάλους που με έπαιρναν τηλέφωνο σπίτι και μου έλεγαν ότι το παιδί ομολογεί ότι ο πατέρας το χτυπάει… Κανείς δεν ασχολήθηκε για την σωρεία περιστατικών την οποία κατέθεσα στα αστικά, αλλά δεν του είχα καταθέσει μήνυση από φόβο τι άλλο θα μπορούσε να κάνει στο παιδί…
Κανείς όμως δεν ρώτησε πώς εγώ ανταπεξήλθα και πώς στήριξα το τσακισμένο παιδί μου… που ενώ φοβόταν και αρνιόταν εγώ το πίεζα να ακολουθήσει τον πατέρα… εξάλλου αυτό διέτασσε η απόφαση… και αφού δεν ακολουθούσε το παιδί, το συνόδευα εγώ και τρώγαμε και οι δύο ξύλο… δεν θα σας πω καν για τις απειλές και την τρομοκρατία παρουσία του παιδιού και προς το παιδί… πράγματα που δεν φαίνονται, δεν προκύπτουν, δεν υπάρχουν μάρτυρες… η καταγγελία μου για όλα αυτά μπήκε αρχείο γιατί όπως μου είπαν, χαρακτηρίστηκε λανθασμένα “έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο” και έπρεπε να χαρακτηριστεί αλλιώς… δεν ξέρω πώς… μόνη μου την έκανα για να καταγραφούν τα περιστατικά μήπως συμβεί τίποτα χειρότερο στο παιδί και μάλλον έτσι την χαρακτήρισαν οι αστυνομικοί…
Νόμιζα ότι θα προσφύγω στην προστασία του νόμου και θα γλιτώσουμε… θα έσωζα το παιδί μου. Αντιθέτως… Σέρνομαι κατηγορούμενη στα δικαστήρια για παραβιάσεις αποφάσεων γιατί το ίδιο το παιδί ήταν τρομοκρατημένο από τα περιστατικά που δημιουργούσε ο πατέρας του…
Στο εφετείο ζήτησα να διαταχθεί πραγματογνωμοσύνη και δεν μου την έδωσαν… Δηλαδή εκδόθηκε μια απόφαση η οποία παραβίαζε τα δικά μου δικαιώματα και με έφερνε σε συνεχή επικοινωνία με τον θύτη, να του παραδίδω και να παραλαμβάνω το παιδί μου χωρίς να λάβουν υπόψη τους ότι στο παρελθόν παραλάμβανα το σημαδεμένο παιδί μου και στη διάρκεια παραλαβής παράδοσης έτρωγα και εγώ ξύλο… Παραβίαζε τα δικαιώματα του παιδιού μου στο να εκφράσει την άποψη του, να μαρτυρήσει έστω μέσω πραγματογνωμοσύνης τι του συνέβαινε. Θα πείτε γιατί δεν έφτασα Άρειο πάγο… Μα δεν έχω λεφτά… Δεν έχω λεφτά γιατί με καταδιώκει με μηνύσεις και πληρώνω δικηγόρους για αυτά… Γιατί μου έχει κάνει δύο αγωγές για να τον αποζημιώσω και από πάνω γιατί το παιδί δεν πήγαινε μαζί του…
Λάθη και καθυστερήσεις του κρατικού μηχανισμού μας έχουν θέσει έρμαια στις διαθέσεις του δράστη… 6 ολόκληρα χρόνια κακοποίησης… και συνεχίζουμε… Σε αστικό επίπεδο αναγνωρίστηκε η κακοποίηση η δική μου και του παιδιού. Συγκεκριμένα η απόφαση περιγράφει ότι το παιδί γρονθοκοπήθηκε…. Σε ποινικό επίπεδο αναγνωρίστηκε η δική μου κακοποίηση (πήγε να με σκοτώσει μπροστά στα έντρομα μάτια του παιδιού μου) τελεσίδικα 2 χρόνια με αναστολή!!! ενώ για την κακοποίηση του παιδιού απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών!!! και αυτό γιατί η ιατροδικαστής το είδε 4 μέρες μετά, όχι λόγω δικής μου υπαιτιότητας, αλλά γιατί ήταν γιορτές και δεν υπήρχε ιατροδικαστής να με στείλουν οι αστυνομικοί… μάλιστα μου είπε “τι να πω τώρα για μια εκχύμωση που έμεινε μετά από τόσες μέρες.. εδώ έπρεπε να το φέρεις με σπασμένα κόκκαλα…” Μα κανείς δεν ρώτησε τους αστυνομικούς εκείνο το βράδυ που είδαν το παιδί με το στόμα κρεμασμένο και πρησμένο??? Δεν ήταν το μόνο περιστατικό…
Υπάρχουν και άλλα περιστατικά προηγούμενων χρόνων, τα οποία ούτε καν έχουν προσδιοριστεί για δικάσιμο… Μάλλον θα παραγραφούν… Σταμάτησα να καταγγέλλω περιστατικά… ματαιώθηκα και απογοητεύτηκα… Κατέληξα να απευθυνθώ εγώ σε παιδοψυχολόγους προκειμένου να στηρίξω το παιδί μου, να επουλώσω τις πληγές του και μάλιστα επέλεξα να είναι και δικαστική πραγματογνώμονας, γιατί από ότι έμαθα εκ των υστέρων μόνο με την συγκεκριμένη ειδικότητα θα ακουγόταν η φωνή του παιδιού… Η έκθεση περιγράφει ότι πρέπει να αποκλειστεί η όποια επικοινωνία με τον πατέρα… Οι καταγραφές των αστυνομικών (όποτε εμφανίζεται) περιγράφουν ότι η μητέρα παροτρύνει το παιδί και το παιδί αρνείται κατηγορηματικά… (Στην πραγματικότητα οπότε τον έβλεπε έκανε εμετό και έκανε μέρες να συνέλθει)…
Οι καταδικαστικές αποφάσεις περιγράφουν τον κακοποιητικό του χαρακτήρα και όμως ακόμα δεν έχω γλιτώσει από την καταδίωξη του με μηνύσεις…και όλα αυτά δεν αναγνωρίζονται από τα δικαστήρια… με καταδικάζουν γιατί έπρεπε να εκτελέσω την απόφαση, να βγάλω με την βία το παιδί μου έξω από την πόρτα. Ένα παιδί που ούρλιαζε από το φόβο του, που εμφάνισε έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα, που το είχε τσακίσει στο ξύλο. Μου έχει κάνει 30 μηνύσεις και όλες ψευδείς… Για την ακρίβεια ήταν εξαφανισμένος και μόνο απειλητικά τηλέφωνα δεχόμασταν, εμφανιζόταν 1-2 φορές τον χρόνο κατέθετε από 5-10 μηνύσεις και εξαφανιζόταν πάλι…
Δεν με τρομάζει να μπω φυλακή… Με τρομάζει το παιδί να πέσει στα χέρια του… Μάλιστα επειδή το παιδί αρνείται να τον δει και εγώ μετά τις συμβουλές της ειδικού δεν πρέπει πια να το πιέζω, όπως έκανα στο παρελθόν, ο πατέρας παίρνει τηλέφωνα να μιλήσει με το παιδί και να του πει ότι θα κλείσει την μαμά του φυλακή και θα την σέρνουν με αλυσίδες!!! Ότι αν δεν κατέβει να πάει μαζί του, θα θάψει την μάνα του και θα την σκοτώσει!!! Απαγορεύεται όμως να καταθέσω βίντεο και ηχογραφήσεις… Του λέει ότι η μαμά σου δεν σε αγαπάει και θα έρθω να σε πάρω με αποτέλεσμα το παιδί μόλις άκουγε να χτυπάει κουδούνι κρυβόταν κάτω από το τραπέζι και με παρακαλούσα να μην ανοίξω… Εγώ που παρά τα όσα μας συνέβαιναν και το ξύλο που έτρωγα, ακολουθούσα μαζί τους για να εκτελεστεί η επικοινωνία αφού το παιδί δεν ήθελε??? Εγώ που τον καλούσα σε ειδικούς και του πλήρωνα τα ραντεβού προκειμένου να γεφυρωθεί η σχέση να μπει στο γονεϊκό του ρόλο και να λειτουργήσει υπέρ του παιδιού και εκείνος αρνιόταν.
Ξέρετε στην πορεία μου αυτή γνώρισα και άλλες γυναίκες με χειρότερες καταστάσεις… Αυτό το μοντέλο πατέρα είναι ευρέως διαδεδομένο και συμμετέχουν σε αυτές τις ομάδες μπαμπάδων με σκοπό να κερδίσουν δικαιώματα και να συνεχίσουν το έργο τους. Παριστάνουν τους αναξιοπαθούντες γονείς που η κακιά μητέρα τους αποξένωσε από τα παιδιά τους, ενώ η αποξένωση έχει προκληθεί αποκλειστικά από τους ίδιους. Δεν έχουμε τίποτα φυσικά με τους μπαμπάδες ούτε με την συνεπιμέλεια υπό νορμάλ συνθήκες, εξάλλου σε υγιείς καταστάσεις οι γονείς δεν χρειάζονται δικαστήρια για να το αποφασίσουν. Όμως ξέρετε πόσες γυναίκες και παιδιά εκεί έξω κακοποιούνται και δεν έχουν τολμήσει να το ομολογήσουν? Που δεν προκύπτει η κακοποίηση τους; Που ακόμα και αν προκύπτει οι δικαστές δεν δίνουν την βαρύτητα που πρέπει; Πόσα περιστατικά βίας ακούμε πια για κακοποιήσεις γυναικών και παιδιών από τον πατέρα – σύζυγο. Αυτές που έφυγαν δεν ήταν για λόγους αποξένωσης, όπως υποστηρίζουν. έφυγαν για να ζήσουν, για να γλιτώσουν τα παιδιά τους. Τι θα γίνει με τέτοιες περιπτώσεις που ούτε τώρα προστατεύονται?
Καλούμαστε να μεγαλώσουμε τα νέα θύματα ή θύτες, αφού πρέπει να τα εξοικειώσουμε με την βία. Δώστε και σε εμάς βήμα να σας μιλήσουμε να ακούσετε τις ιστορίες μας και από ποια κόλαση θέλουμε να γλιτώσουμε.