Της Ελένης Οικονομοπούλου
Τι ήταν αυτό που με έκανε μέσα από αμέτρητες Φεμινιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα, να επιλέξω την ομάδα του ΜΩΒ;
Η καρδιά σου επέλεξε, θα πει κάποιος ρομαντικός. Διαίσθηση, δηλαδή! Kαι κάποιος γνώστης της Ανατολικής Φιλοσοφίας, θα το αποδώσει στο ΚΑΡΜΑ. Συνάντηση δηλαδή ψυχών, ενωμένων με ισχυρούς δεσμούς φιλίας, κοινών ιδανικών κι επιδιώξεων, που ξανασμίγουν στο διαχρονικό ταξίδι των ενσαρκώσεών τους στο χωρόχρονο.
Η αλήθεια είναι, πως μέσα στα ιδεολογικά προτάγματα του καταστατικού της ΜΩΒ, αναγνώρισα και τα δικά μου ιδανικά. Η προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων και γενικά των αξιών της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας, είναι και δικό μου πάθος.
Και πολλών ωστόσο άλλων ομάδων, θα πεις. Γιατί ανάμεσά τους διάλεξες την ΜΩΒ;
Ίσως γιατί με ενέπνευσε η έμπρακτη -κι όχι μόνο θεωρητική- τοποθέτησή της στο θέμα και της Διαφάνειας και της Ελευθερίας. Η ΜΩΒ, δεν τα «τσεπώνει» από πουθενά. Δεν δέχεται κανενός είδους επιχορήγηση από κοινωνικούς η άλλους φορείς διακινδυνεύοντας …εξηρτημένα αντανακλαστικά. Το προσωπικό βαλάντιο και το φτωχό περίσσευμα της τσέπης των μελών του είναι που χρηματοδοτεί την πλουσιότατη αληθινά, δράση του.
Προσωποποιημένη λοιπόν η τιμιότητα. Αλλά κι η καθαρότητα για τη συνέχιση των στόχων του απελευθερωμένη από χειραγωγούς. Κι όχι σαν κάτι άλλες ομάδες με καμουφλαρισμένους στόχους που από πρώην Μ.Κ.Ο εξελίσσονται σε νυν Μ.Κ.Ο.Υ
(Μαφιόζοι Καλυμμένοι Ουδενός Υποπτευόμενοι)!
ή, (Μασώντας Καλά Οβολούς Υπουργείων)!
Να γιατί λοιπόν διάλεξα την ΜΩΒ: Για την αλήθεια της!
Όμως… θα πεις πάλι. Σπάνιο βέβαια το να αρνείται κανείς τις επιχορηγήσεις αλλά γίνεται κι αυτό. Είτε από τιμιότητα είτε ακόμα και από κι από προσωπικό «τουπέ». Τι έκανε λοιπόν εσένα να προτιμήσεις τελικά την ΜΩΒ;
Ε, πρέπει μάλλον να ομολογήσω την αληθινή αιτία. Αν κι είναι πολύ προσωπική. Πολύ προσωπική είναι κι η ενασχόλησή μου με τη Σημειολογία, κι η λατρεία που τρέφω στα σύμβολα. Το μωβ χρώμα αποτελεί για μένα το πιο υπέροχο σύμβολο: Συμβολίζει την Ελπίδα.
Κατ΄αρχάς, το μωβ, είναι το χρώμα της Θήλειας Αρχής. Το χρώμα της Γυναίκας. (Κι εκείνη σίγουρα, είναι η ελπίδα του κόσμου μας)! Δεν είναι ωστόσο αυτός ο λόγος που με συγκινεί. Είναι, γιατί προσωπικά, ταυτίζω αυτό το χρώμα, με την ανατολή. Εκείνο το πρώτο ρίγισμα της ρόδινης-μωβί αναλαμπής που ειδοποιεί πως φεύγει η νύχτα κι εμφανίζεται ο ανατέλλων ήλιος!
Ξημέρωμα. Το τέλος του σκοταδιού! Κι όλων των χθόνιων και σκοτεινών πραγμάτων που κρύβονται στα σπλάχνα του δηλώνοντας την κυριαρχία του ασυνείδητου φόβου επάνω στο συνειδητό. Και που έρχεται το φως να τα φωτίσει. Να τα νικήσει. Να η Ελπίδα! Η νίκη του φωτεινού, πάνω στο σκοτεινό! Κι όλων των πραγματικοτήτων της ζωής μας που προσδοκούν την νίκη, μέσα από καταστάσεις ανέλπιδες και σκοτεινές!
Βέβαια, στην πραγματική ζωή, καθόλου σίγουρη δεν είναι ετούτη η νίκη, ( που αναπότρεπτα έχει προδιαγράψει η φύση στην εναλλαγή των μερόνυχτων). Στην ανθρώπινη καθημερινότητα όμως, όλα τα ΄΄χθόνια΄΄, τα ΄΄σκοτεινά΄΄, τα ΄΄ύπουλα΄΄, τα ΄΄ζοφερά κι αποσαθρωμένα΄΄, χρειάζονται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να νικηθούν. Χρειάζεται ασταμάτητο πάλεμα κι συνεχής αγώνας. Και σθένος αντίστασης κι επιμονή και τόλμη και πυγμή. Κι οξυδέρκεια χρειάζεται. . Χρειάζεται «να ’χεις το Θεό μπάρμπα» που λένε για να τα καταφέρεις μαζί τους.. Και ποιος έχει για «μπάρμπα» του τον Θεό; ¨Όχι πάντως εκείνοι που αγωνίζονται ενάντια στην βία, την αδικία, την κακοσύνη και τ΄ αλλότρια συμφέροντα. Όχι οι αδύνατοι που πάνε κόντρα στους δυνατούς!
Ετούτες βέβαια οι γυναίκες, κάθε άλλο πάρα αδύναμες είναι. Είναι οι δυνατοί τους στόχοι που κάνουν και τις ίδιες δυνατές! Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία. Να οι κύριοι παράγοντες που βάλουν όσοι τσαλαπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα Και δη, τα δικαιώματα της κακοποιημένης γυναίκας!
Αυτή τη γυναίκα είναι κυρίως που υπερασπίζει η ομάδα του ΜΩΒ. Με ανυποχώρητο σθένος, με πείσμα, με αυταπάρνηση και σταθερή προσήλωση στη διεκπεραίωση κάθε υπόθεσης που αναλαμβάνει να προασπίσει. Αγκαλιάζοντας κάθε δυστυχισμένη γυναίκα που προστρέχει εκεί ζητώντας δικαίωση.. Μακρύ το ταξίδι ως αυτήν. Όπως του Οδυσσέα για την Ιθάκη. Και μια μονάχα ελπίδα. Και για εκείνον και για όλους. Για όλες δηλαδή: Η προσπάθεια!!!
Να, μια τέτοια ομάδα ζητούσα να βρω. Που να μην χάνει την Ελπίδα! Και τη βρήκα.
Με οδήγησε σε εκείνη ένα χρωματικό σύμβολο: Το μωβ! Έχω μεγάλη πίστη στη δύναμη των συμβόλων. Που έτυχε μάλιστα, να επιβεβαιωθεί κατά το τελευταίο συνέδριο του συλλόγου που έγινε στο Σούνιο. Να, πως:
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε ΜΩΒ συνέδριο!
Ψάχνοντας να βρω λεωφορείο στο ΚΤΕΛ, καθυστέρησα. Έχασα το δρομολόγιο που πέρναγε έξω από το camping όπου θα κατασκηνώναμε και ήταν ο τόπος του συνεδρίου.
Το επόμενο δρομολόγιο, σταματούσε στον ναό του Ποσειδώνα. Κι εγώ, δεν ήξερα το πως θα καταφέρω φτάνοντας εκεί, να επιστρέψω στην κατασκήνωση.
Δεν το γνώριζε ούτε ο οδηγός. Που έλεγε ότι θα με άφηνε σε μια στροφή του δρόμου κι από εκεί, έπρεπε να καλέσω ταξί!
Όμως οι επιβάτες ειδοποιούσαν πως αυτό ήταν παν-δύσκολο. Πολύ δύσκολα εύρισκες ταξί σε αυτά τα μέρη.
Το δε τηλέφωνο της υπεύθυνης που είχα μαζί μου, δεν απαντούσε. Αποκαρδίωση! Ήμουν τελείως αβοήθητη!
Το δυσκολότερο όμως, ήταν η βροχή που έρχονταν. Κατάμαυρος ο ουρανός! Που σταγόνα δεν έριξε τις προηγούμενες μέρες που καίγονταν τα δάση στην Ελλάδα, κι ετοιμαζόταν τώρα να καταβρέξει εμένα όταν θα έφτανα στο Σούνιο δίχως ομπρέλα. . Τέλεια αποθάρρυνση. Όμως Όχι… Στη ΜΩΒ πήγαινα! Έπρεπε να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή. Έπρεπε να μην καμφθώ και να επιμείνω.
Και να που εμφανίζεται ξαφνικά η ελπίδα. Μια άλλη κοπελιά που πήγαινε επίσης στην κατασκήνωση. Α, θα με οδηγούσε εκείνη! Τι χαρά!
Διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου. Κι η κοπέλα, πήγαινε εκεί για πρώτη φορά. Ζητούσε όμοια να κατατοπιστεί από τον ανίδεο οδηγό κι απογοητευόταν το ίδιο από την μη ικανοποίηση του αιτήματος.
Το τηλέφωνο επίσης της δικής της υπεύθυνης, δεν απαντούσε όπως και το δικό μου. Γίναμε δύο λοιπόν οι αβοήθητες. Μόνο που η καινούργια κοπελιά, κοιτώντας έντρομη τον ουρανό που σε λίγο θα άρχιζε να μας καταβρέχει και μην έχοντας κι εκείνη μαζί της ομπρέλα, αποφάσισε να πισωγυρίσει. Ήθελε να κατέβει παρατώντας την κατασκήνωση.
Τότε της μίλησα για τα σύμβολα.
- Γιατί πηγαίνουμε στην κατασκήνωση του ΜΩΒ; τη ρώτησα. Τι κάνουν οι γυναίκες εκεί; Αγωνίζονται! Αγωνίζονται συνεχώς, απέναντι σε όλες τις αντιξοότητες και νικούν! Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να αγωνιστούμε ενάντια στις αντιξοότητες των καιρικών συνθηκών. Να συνεχίσουμε. Να μην καμφθούμε , με την ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά και θα νικήσουμε.. Το μωβ είναι για μένα το χρώμα της ελπίδας.
Και τέλειωσα με ένα ψυχολογικό τρυκ, που κεντρίζει το φιλότιμο:
-Αν όλα πάνε καλά για εμάς, το ίδιο θα ισχύσει και για τη ΜΩΒ!
Η κοπελιά πείστηκε. Κι ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ο Ποσειδώνας καθώς φτάσαμε στον ναό του, έγινε ο …μπάρμπας μας κι ήταν σαν χτυπώντας την τρίαινά του να τα μεταμόρφωσε όλα, σαρωτικά. Τα τηλέφωνα λειτούργησαν κι ήρθε ένα αυτοκίνητο να μας παραλάβει. ΄Ο ίδιος ο υπεύθυνος της κατασκήνωσης μας οδήγησε εκεί.
Να πιστεύετε στα σύμβολα. Έχουν δύναμη!
Το ΜΩΒ, έχει τη δύναμη της Ελπίδας!!!
Αθήνα, 14/09/2023