Γράφει η Αλεξία Τσούνη
Στις 19 Ιανουαρίου 2024 στην κατειλημμένη Νομική Σχολή Αθήνας πραγματοποιήθηκε η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διεθνιστική φεμινιστική εκδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη με τίτλο «Δεν υπάρχει ελεύθερη γη χωρίς ελεύθερες γυναίκες», ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Facebook event / κάλεσμα της εκδήλωσης: https://www.facebook.com/events/414029477804953/
Η εκδήλωση οργανώθηκε από τις φεμινιστικές συλλογικότητες (με αλφαβητική σειρά) Κιουρί@, Μαχητικές και Ελεύθερες, Συνέλευση 8 Μάρτη, Το Μωβ, και περιελάμβανε ανοιχτή συζήτηση με Παλαιστίνιες αγωνίστριες και μέλη φεμινιστικων συλλογικοτήτων που δρουν στην Αθήνα.
Παλαιστινιακό πάνελ (ακολουθούν οι ομιλίες τους στο τέλος του άρθρου):
1) Νάντα Τοαίρ, Πρόεδρος Ένωσης Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη.
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
2) Δρ. Σαχάρ Αλκαουάσμεχ, Διευθύντρια της οργάνωσης ADWAR για την ενδυνάμωση των γυναικών στην Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη.
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
3) Καρόλ Σανσούρ, Ποιήτρια, Διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Αθήνας.
4) Ντιάνα Σάμπρι, καλλιτέχνιδα.
Ελληνικό πάνελ:
1) Ελευθερία Μαρματάκη, Κιουρί@
2) Ελένη Μήτσου, Μαχητικές και Ελεύθερες
3) Αγγελική Καθοπούλη, Συνέλευση 8 Μάρτη
4) Αλεξια Τσουνη, το Μωβ
Συντόνισε η Κατερίνα Σεργίδου, Συνέλευση 8 Μάρτη.
Χαιρέτισε η Μάρθα Φριντζήλα.
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
Ακολούθησαν παρεμβάσεις από συλλογικότητες και άτομα.
Παρακολουθήστε το βίντεο από τις υπόλοιπες ομιλίες και την συζήτηση εδώ:
Προβλήθηκαν παλαιστινιακές ταινίες μικρού μήκους & βίντεοκλιπ (με ελληνικούς υπότιτλους):
1) Χαντούς – ένα παραμύθι / Hantush – a fairytale (Αλεξία Τσούνη, 2022, 06:12)
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
2) Φωνάζοντας στο Τείχος / Shouting At The Wall (MC Abdul, 2021, 02:40)
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
3) Χαντίλ – ένα ποίημα / Hadeel – a poem (Rafeef Ziadah, 2012, 03:08)
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
4) Εξέγερση των Kαρδιών μας / Uprising of our Hearts – DeeFlexTwice (Diana Sabri, 2022, 03:28)
Παρακολουθήστε το βίντεο εδώ:
Στον χώρο υπήρξε επίσης έκθεση παλαιστινιακού βιβλίου και έκθεση φωτογραφίας.
***
ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΜΙΛΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ:
1) Νάντα Τοαίρ, Πρόεδρος Ένωσης Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη.
Από την καρδιά της κατεχόμενης Παλαιστίνης, απευθύνομαι σε όλους και όλες που παρευρίσκεστε σε αυτή την εκδήλωση για την υποστήριξη προς το Παλαιστινιακό ζήτημα και για την υποστήριξη προς τον λαό μας, τις γυναίκες μας και τον δίκαιο αγώνα μας ενάντια στη Σιωνιστική κατοχή.
Αυτή η κατοχή, επεκτάθηκε σε 75 χρόνια και με όλη την σημασία της κατοχής: από την πολιτική του ξεριζώματος, την ρατσιστική πολιτική του Απαρτχάιντ, την πολιτική της εθνοκάθαρσης μέχρι και τώρα την πολιτική της γενοκτονίας και της σφαγής των Παλαιστινίων που ασκείται από την κατοχή εναντίον του λαού μας στην Λωρίδα της Γάζας.
Αυτός ο πόλεμος που διαρκεί 100 μέρες τώρα, είναι καταστροφικός πόλεμος που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Οι δυνάμεις της κατοχής έχουν ρίξει πάνω από 85.000 τόνους βόμβες στον λαό μας. Με αποτέλεσμα, να έχουμε περίπου 30.000 μάρτυρες, οι περισσότεροι είναι γυναίκες και παιδιά. Επίσης, οι τραυματίες έχουν ξεπεράσει τους 60.000 και έχουμε υποστεί 1.900 σφαγές. Αυτές οι σφαγές στόχευσαν μία σειρά από οικογένειες, οι οποίες αφανίστηκαν εξ’ ολοκλήρου και δεν υπάρχουν πια στο ληξιαρχείο. Επίσης έχουν καταστραφεί οι υποδομές και τα δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρικής ενέργειας, και το 80% των πολυκατοικιών στην Λωρίδα της Γάζας έχει ισοπεδωθεί. Κυριολεκτικά η λωρίδα της Γάζας είναι μια καμμένη γη, από μια τέτοιου είδους πολιτική. Ο λαός της Γάζας, όπως παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας, υποφέρει από φτώχεια, πείνα, αρρώστιες, τρόμο και έλλειψη ασφάλειας και προστασίας κάθε δευτερόλεπτο που ζει αυτές τις 100 μέρες, υπό τον τρόμο των βομβαρδισμών μπροστά σε όλα τα μάτια του κόσμου. Σε αυτές οι συνθήκες που ζει ο λαός μας στην Λωρίδα της Γάζας, ζει παρομοίως εδώ και 2 χρόνια ο λαός μας στην Δυτική Όχθη, με ξυλοδαρμούς και φόνους, με κατεδαφίσεις σπιτιών και καταστροφές των υποδομών.
Όλα αυτά μας υποχρεώνουν στην οργάνωση μας Ένωση Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, η οποία ιδρύθηκε το 1978, να έχουμε 2 άξονες στον αγώνα μας: το εθνικο-απελευθερωτικό και το κοινωνικό. Πάντα, και το έχουμε πετύχει αυτό, είμαστε στις κοινωνικές προσπάθειες για την αλλαγή του στερεοτύπου της γυναίκας στην κοινωνία. Επίσης, δουλεύουμε πολλά προγράμματα για την αύξηση της παρουσίας των γυναικών σε θέσεις λήψης αποφάσεων.
Όμως, η κατοχή πάντα μας γυρίζει στο μηδέν, και κάνει τις δραστηριότητές μας να γίνονται έργα έκτακτης ανάγκης. Έκτακτη ανάγκη που βασίζεται σε διαδοχικά γεγονότα και στις προτεραιότητες και ανάγκες. Οι προτεραιότητες μας τώρα, για όλον τον λαό μας που ζει εντός και εκτός Παλαιστίνης, είναι η ανάγκη να διπλασιαστούν οι προσπάθειες για κατάπαυση πυρός και να σταματήσει ο καταστροφικός πόλεμος στην Λωρίδα της Γάζας. Αυτό είναι το ζήτημα που μας απασχόλησε τους περασμένους 3 μήνες. Δραστηριοποιηθήκαμε σε διαδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας στον Ερυθρό Σταυρό, υποβολές υπομνημάτων και υποβολές αιτημάτων σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ και ο Οργανισμός Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή. Σε αυτό το πλαίσιο, συναντηθήκαμε με τις Γυναίκες του ΟΗΕ στην Δυτική Όχθη και υποβάλαμε υπομνήματα με τα αιτήματά μας για τα γεγονότα της Γάζας.
Κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών στην Γάζα, υπάρχει τεράστια έλλειψη εισαγωγής ανθρωπιστικής βοήθειας και δεν υπάρχουν ασφαλή περάσματα για να φτάσει η βοήθεια σε φάρμακα και τρόφιμα. Αυτό οδήγησε σε τεράστια έλλειψη. Αυτή η κρίση μεγάλωσε λόγω της εσωτερικής εκτόπισης του πληθυσμού από τους βομβαρδισμούς. Στην νότια Γάζα έφτασαν 2 εκατομμύρια. Επίσης η βοήθεια δεν φτάνει καθόλου στην βόρεια Γάζα.
Εμείς ως Ένωση Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, με άλλες οργανώσεις γυναικών, πιέσαμε τις Γυναίκες του ΟΗΕ να αυξηθεί η βοήθεια και να υπάρχουν ασφαλή περάσματα, και να ανοιχτούν ανθρωπιστικοί διάδρομοι ώστε να φτάνει η βοήθεια στην βόρεια Γάζα. Επίσης, οι οργανώσεις γυναικών, κάναμε μια πρόταση στις Γυναίκες του ΟΗΕ που είναι αναγκαία για την ενσωμάτωση με την κοινωνία στην Λωρίδα της Γάζας, να μπουν με τον ΟΗΕ στην Λωρίδα εκπρόσωποι από οργανώσεις και προσωπικότητες, κατά την εισαγωγή της ανθρωπιστικής βοήθειας. Το ζητήσαμε αυτό επειδή δεν υπάρχει κανένα ίδρυμα σε ετοιμότητα ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει ένα τέτοιο μεγάλο έργο, λόγω της μεγάλης εκτόπισης του πληθυσμού στην Λωρίδα της Γάζας. Δεν υπάρχει κανένα μέρος όπου δεν χρειάζεται βοήθεια. Όλοι/ες χρειάζονται βοήθεια και αυτή η βοήθεια δεν υπάρχει.
Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων μας, στην Ένωση Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, παρά τις δύσκολες συνθήκες, υλοποιούμε το πρόγραμμα “Κοινωνική Αλληλεγγύη” σε όλες τις περιφέρειες της Δυτικής Όχθης. Κάθε οικογένεια βοηθάει μία οικογένεια, μαζεύοντας προμήθειες για γυναίκες και παιδιά (όπως πάνες και γάλα), για τους κατοίκους στους καταυλισμούς της Γάζας, διότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη και ζήτηση από τις γυναίκες. Οι ιδιαίτερες ανάγκες της γυναίκας, όπως οι σερβιέτες, δεν καλύπτονται. Μέσα σε κάθε σχολείο υπάρχουν από 3 έως 7 χιλιάδες άνθρωποι. Κάθε δωμάτιο είναι γεμάτο από ανθρώπους που κοιμούνται μαζί και στέκονται σε μεγάλες ουρές για να πάνε τουαλέτα. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βασιζόμαστε στην τοπική κοινότητά μας, από την στιγμή που υπάρχει έλλειψη παράδοσης βοήθειας από το εξωτερικό.
Πάντως το πρόγραμμα “Κοινωνική Αλληλεγγύη” είναι ακόμη ενεργό, καταφέρνοντας για κάθε οικογένεια να βοηθάει την άλλη στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα. Διότι υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες στην Δυτική Όχθη που οφείλονται στην απαγόρευση εισόδου στην ‘πράσινη’ γραμμή και στην παρακράτηση χρημάτων από το Ισραηλινό καθεστώς τους τελευταίους 4 μήνες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τώρα 300.000 άνεργοι/ες. Μέχρι και οι υπάλληλοι μένουν απλήρωτοι/ες.
Παρόλες τις δύσκολες συνθήκες, οι οικογένειες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να βοηθήσουν μία οικογένεια μέσα στην Γάζα. Βέβαια αυτό το πρόγραμμα, το έχουμε ανοίξει επίσης σε Αραβικό και διεθνές επίπεδο και είναι ανάγκη οι οργανώσεις να υιοθετήσουν την οικογενειακή αλληλεγγύη. Είναι σημαντικό γιατί η κατάσταση στην Γάζα στις ερχόμενες περιόδους θα είναι ακόμα πιο μίζερη. Δηλαδή γυρίσαν την Γάζα στη εποχή του λίθου, μπορεί και η εποχή του λίθου να είναι καλύτερη από την κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Γάζα. Τουλάχιστον τότε υπήρχε ασφάλεια και προστασία, η οποία δεν υπάρχει καθόλου τώρα για τους κατοίκους της Γάζας. Ζητάμε και από εσάς να υιοθετήσετε αυτό το πρόγραμμα, διότι είναι ένα ενεργό και σημαντικό πρόγραμμα.
Το δεύτερο ζήτημά μας είναι στο τομέα της υγείας και της ιατρικής περίθαλψης. Ζητάμε από εσάς να ασκείτε πίεση ώστε να μπούνε οι ιατρικές αποστολές από το εξωτερικό και να παρέχονται ιατρικές προμήθειες. Φανταστείτε την κατάσταση στην Γάζα, υπάρχουν πάνω από 50.000 έγκυες γυναίκες, από τις οποίες αρκετές γέννησαν πρόωρα, και κάποιες έχουν πάθει επίμονες αιμορραγίες και χρειάστηκαν υστερεκτομή. Κάποιες έκαναν επείγουσες καισαρικές, και άλλες ακρωτηριάστηκαν στα χέρια ή στα πόδια, όλα αυτά χωρίς νάρκωση. Αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά στον κόσμο… Εμείς έχουμε ανάγκη πρώτα απ’ όλα να ανοίξουν οι ανθρωπιστικοί διάδρομοι ώστε να μεταφερθούν στο εξωτερικό οι τραυματίες που είναι σε πιο κρίσιμη κατάσταση, οι οποίοι έχουν φτάσει περίπου τους 60.000. Επίσης ζητάμε να παρέχεται ιατρική βοήθεια για την Γάζα, διότι υπάρχει τεράστια έλλειψη στη βοήθεια και σε ιατρικές προμήθειες. Αυτός είναι ο ρόλος της διεθνούς κοινότητας και των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων, ώστε να μας βοηθήσουν επειδή οι δυνατότητές μας είναι λίγες μπροστά στις συνθήκες και τις επείγουσες ανάγκες της Γάζας.
Από την μεριά μας, εμείς ελπίζουμε να ασκείται πίεση στους διεθνείς οργανισμούς για την αναγκαιότητα της κατάπαυσης πυρός και του τερματισμού του πολέμου. Γιατί εμείς από την αρχή του πολέμου στην Γάζα, υποφέρουμε από την πικρή διεθνή σιωπή και ευθυγράμμιση με την Σιωνιστική αφήγηση. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου αυτός που ζει υπό την κατοχή βαφτίζεται ως τρομοκράτης για τον αγώνα του, ενώ ο κατακτητής θεωρείται ότι υπερασπίζεται τον εαυτό του. Πιστεύω ότι αυτές οι προκαταλήψεις δεν έχουν περάσει σε καμία χώρα που έζησε υπό κατοχή, εκτός από την Ισραηλινή κατοχή που έχει την υποστήριξη την στρατιωτική, λογιστική και πολιτική από όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό επέτρεψε στο Ισραήλ να επεκτείνει και να αυξάνει τις επιθέσεις του εναντίον του λαού μας.
Απαιτείται η συσπείρωση και η ενδυνάμωσή μας για να σταματήσει άμεσα ο καταστροφικός πόλεμος, ώστε να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε όσα καταστράφηκαν από αυτήν την κατοχή. Εμείς ως γυναίκες, είναι καθήκον μας και μπορούμε να πιέζουμε ώστε η γυναίκα να εκπροσωπείται στις επιτροπές ανασυγκρότησης. Επειδή οι γυναίκες είναι οι μόνες που μπορούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των γυναικών της Γάζας. Φυσικά η κατάσταση στην Γάζα έχει ανάγκη για υποστήριξη και βοήθεια, σε ανθρωπιστικό και ψυχολογικό επίπεδο. Εμείς δουλέψαμε στο επίπεδο της ψυχολογικής στήριξης για τις οικογένειες της Γάζας, φυσικά σε όσες μπορούσαμε να δώσουμε μονάδες για τηλεπικοινωνία διότι το ίντερνετ έχει διακοπεί. Επίσης, μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με μερικά από τα παιδιά, τα οποία υποφέρουν από τρόμο και στρες λόγω του ασταμάτητου βομβαρδισμού.
Παρά τις δυσκολίες, δουλεύουμε όσο μπορούμε αυτό το πρόγραμμα και για την περίοδο μετά τον πόλεμο, για προγράμματα μακράς διάρκειας για την αποκατάσταση και ψυχολογική υποστήριξη για περίπου 2.300.000 ανθρώπους. Κάθε οικογένεια έχει ανάγκη από αυτό το πρόγραμμα, γιατί όλοι/ες υποφέρουν από μία κατάσταση που δεν περιγράφεται… Έχοντας επικοινωνήσει με τις οικογένειες στην Γάζα, διαπιστώσαμε ότι όντως η κατάσταση του τρόμου και η ολική κατάρρευση υπάρχει πραγματικά στην Γάζα – στο σύστημα υγείας, στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης, στο σύστημα ανακούφισης και ανθρωπιστικής βοήθειας. Σε όλα τα συστήματα. Και το πιο σημαντικό είναι η ασφάλεια, η σταθεροποίηση και η ειρήνη. Βέβαια, αυτό δεν υπάρχει. Κανένα μέρος στην Γάζα δεν είναι ασφαλές.
Από εδώ, πιστεύω ότι η εκδήλωσή σας είναι πολύ σημαντική για την υποστήριξη των αγώνων του λαού μας και των αγώνων των γυναικών στην Παλαιστίνη. Είναι αναγκαίο εκ μέρους σας, να μας στηρίξετε και να πιέσετε ώστε να σταματήσει ο πόλεμος και να αλλάξουν στάση μερικές κυβερνήσεις προς την υιοθέτηση της κατάπαυσης πυρός στην Λωρίδα της Γάζας ώστε να σταματήσουν τον καταστροφικό πόλεμο και να υλοποιήσουν έργα αρωγής για την υγεία, την αποκατάσταση και την ανθρωπιστική βοήθεια για την Λωρίδα της Γάζας, ώστε να είναι βιώσιμη. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλους και όλες σας.
2) Δρ. Σαχάρ Αλκαουάσμεχ, Διευθύντρια της οργάνωσης ADWAR για την ενδυνάμωση των γυναικών στην Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη.
Γεια σε όλους/ες.
Θέλω να ευχαριστήσω το ελληνικό γυναικείο κίνημα για αυτή την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία του Συνδέσμου ADWAR και επίσης να παρουσιάσω τι ακριβώς συνέβη στις Παλαιστίνιες γυναίκες μετά την 7η Οκτώβρη.
Θέλω να σας πω ότι μετά την 7η Οκτώβρη, το παράρτημα του Συνδέσμου ADWAR στη Λωρίδα της Γάζας δυστυχώς βομβαρδίστηκε από την κατοχή. Και παρόλα αυτά είμαστε χαρούμενες γιατί η ομάδα μας είναι ασφαλής. Και παρά την αφόρητη αυτή κατάσταση, η ομάδα μας συνεχίζει να εργάζεται και προσπαθεί να στηρίξει τα θύματα στη Γάζα, τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Έτσι, η ομάδα ADWAR προσφέρει πολλές υπηρεσίες, οι περισσότερες από αυτές είναι ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Μέσω αυτής της υπηρεσίας προσφέρουμε ατομική συμβουλευτική, ομαδική συμβουλευτική, ομαδική θεραπεία, θεραπεία τέχνης, σε όλα τα μέλη της οικογένειας, όχι μόνο στις γυναίκες. Και πιστεύουμε ότι αυτού του είδους η δραστηριότητα τους δίνει την ευκαιρία να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να προσπαθούν να αλληλοστηριχθούν, και επίσης είναι ένα συναίσθημα αποφόρτισης, ειδικά για το αρνητικό συναίσθημα. Η πιο σημαντική δραστηριότητα πιστεύουμε ότι είναι η ομαδική θεραπεία, ειδικά για τις μητέρες που έχασαν μέλη της οικογένειάς τους. Και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που είπαν: “Χάνουμε το σπίτι μας, και το σπίτι είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς, γιατί το σπίτι μου θυμίζει όλες τις αναμνήσεις του ευτυχισμένου χρόνου που πέρασα με την οικογένειά μου, με τον σύζυγό μου και τα παιδιά μου”.
Συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι πολύ σημαντική γι’ αυτές, αλλά το κλείσιμο της διάβασης από την κατοχή συνεχίζεται, κι έτσι δεν μπορούμε να τις προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως πραγματικά χρειάζονται. Και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους διεθνείς οργανισμούς προκειμένου να αναζητήσουμε τη λύση, πώς μπορούμε να τις προσεγγίσουμε και να τις υποστηρίξουμε.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πληροφορίες, είναι λίγες πληροφορίες, αλλά ίσως πιστεύω ότι θα σας κάνουν να μοιραστείτε με τις άλλες γυναίκες στον κόσμο πόσο πολύ υποφέρουν οι Παλαιστίνιες γυναίκες. Και αυτές οι πληροφορίες και τα δεδομένα προέρχονται από την ομάδα μας που εργάζεται στη Γάζα. Και μας λένε πόσο υποφέρουν και πόσες κρίσεις αντιμετωπίζουν.
Μία από τις σημαντικότερες κρίσεις είναι όταν έφυγαν, μετά τις 7 Οκτωβρίου, από το σπίτι τους σε άλλη περιοχή, και αυτή την περιοχή δεν την γνωρίζουν πραγματικά. Και για μερικές από αυτές είναι η πρώτη φορά που επισκέπτονται αυτή την περιοχή. Δεν είναι φυσιολογικό γι’ αυτές, δεν την γνωρίζουν. Αλλά πρέπει να το κάνουν. Επειδή πιστεύουν ότι ίσως θα είναι πιο ασφαλές από το σπίτι τους. Έτσι, όταν έφυγαν από το σπίτι τους πήγαν στο κέντρο εκτοπισμού, το αποκαλούν καταφύγιο της UNRWA. Και αυτό το κέντρο εκτοπισμού, σημαίνει σχολεία ή διεθνείς οργανώσεις. Σκέφτηκαν ή πίστεψαν ότι η κατοχή δεν μπορεί να τους βομβαρδίσει.
Τώρα που οι γυναίκες ζουν στο καταφύγιο, στο κέντρο εκτοπισμού, μια από αυτές τις κρίσεις, ή η πρώτη κρίση είναι ότι έχασαν την ιδιωτική τους ζωή. Επειδή κάθε σχολική αίθουσα περιλαμβάνει περίπου 30-60 άτομα. Έτσι, ζουν μαζί ο ένας με τον άλλο, αν έχουν φαγητό, τρώνε ο ένας με τον άλλον, κι έτσι η γυναίκα δεν μπορεί να κινηθεί, δεν μπορεί να κοιμηθεί, δεν μπορεί να μιλήσει και πρέπει να καλύπτεται με ρούχα όλη την ώρα και ακόμη μερικές φορές δεν μπορούν να βγάλουν την μαντήλα τους, το χιτζάμπ, επειδή οι άνδρες εξακολουθούν να κάθονται μαζί τους και να μοιράζονται μαζί τους την σχολική αίθουσα. Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη κρίση.
Η δεύτερη κρίση είναι η ψυχολογική κρίση. Όταν μένουν στο καταφύγιο, νιώθουν κατάθλιψη και απογοήτευση. Και αυτό που ακριβώς συμβαίνει με αυτές είναι ότι πιέζουν τα παιδιά τους να γράψουν τα ονόματά τους στα χέρια τους ή σε οποιοδήποτε μέρος του σώματός τους, επειδή γνωρίζουν ότι η κατοχή αφού τους βομβαρδίσει, θέλει να τους συστήσει σε άλλο άτομο. Έτσι, όταν τα παιδιά ρωτούν τις μητέρες τους, οι μητέρες απαντούν “Γράφω τα ονόματά σας επειδή, όταν πεθάνουμε, θέλω να πω στους ανθρώπους που θα σε βρουν ότι είμαι η μητέρα σου και αυτός ο άντρας είναι ο πατέρας σου”. Νομίζω ότι καμία δεν μπορεί να το αντέξει αυτό, Καμία σαν τις Παλαιστίνιες γυναίκες στον κόσμο που μπορούν να αποδεχτούν αυτή την κατάσταση και να την αντέξουν.
Η τρίτη κρίση που αντιμετωπίζουν είναι η χρήση της τουαλέτας. Έτσι, το ονομάζουμε τώρα ουρά αναμονής για να φτάσουμε στην τουαλέτα. Και αυτό είναι επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τώρα. Μια γυναίκα μας είπε ότι πρέπει να περιμένει δύο ή τρεις ώρες για να φτάσει στην τουαλέτα. Και επίσης κάποιες από αυτούς αποτρέπουν τους εαυτούς τους από το να πάνε στην τουαλέτα. Μια γυναίκα περίμενε περίπου δύο ημέρες και μετά αυτό της προκάλεσε πόνο και τώρα έχει πρόβλημα υγείας. Επίσης, θέλω να σας πω ότι την τρίτη κρίση, την αποκαλούν κρίση καθαριότητας, επειδή δεν υπάρχει νερό. Η τουαλέτα. Ένα πλήθος ανθρώπων φτάνει στην τουαλέτα. Κι έτσι δεν υπάρχει νερό. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καθαριστούν. Δεν μπορούν να πλυθούν. Δεν μπορούν να πλύνουν τα ρούχα τους. Και η απουσία νερού προκαλεί επίσης πολλά προβλήματα. Κάποια από αυτά είναι ότι τα παιδιά τους είναι άρρωστα, πονάνε, έχουν δερματικά προβλήματα, έχουν στομαχόπονο, πολλά πολλά προβλήματα μπορώ να σας πω, αλλά ίσως στην εκδήλωση, στη συνάντηση μαζί σας την Παρασκευή θα μοιραστώ μαζί σας μερικές ιστορίες που συνέβησαν ακριβώς με τις γυναίκες της Γάζας.
Η άλλη κρίση που πρέπει να αναφέρω είναι οι γυναίκες που υποφέρουν κατά τη διάρκεια της περιόδου τους. Ξέρετε, υπάρχουν γυναίκες, κορίτσια και νεαρές γυναίκες, που έχουν περίοδο. Οπότε χρειάζονται… περίοδος, ξέρετε, δεν έχουν τα εργαλεία και τα υλικά για να καθαριστούν. Και επίσης λείπουν οι σερβιέτες, ακόμη και οι διεθνείς οργανισμοί προσπαθούν να τις προσφέρουν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Και επίσης, αυτή η σύγκρουση, αυτή η κατάσταση αναγκάζει τις γυναίκες να εφαρμόζουν μεθόδους οικογενειακού προγραμματισμού για να αποτρέψουν την περίοδο και να την αναβάλουν σε μεταγενέστερο χρόνο. Επειδή η κατάσταση δεν είναι καθόλου άνετη.
Επίσης μια από αυτές τις κρίσεις, νομίζω ότι είναι μεγάλη κρίση, είναι οι έγκυες γυναίκες. Και υπάρχει ένα στατιστικό στοιχείο που προέρχεται από έναν διεθνή οργανισμό. Ίσως περισσότερες από 700.000 γυναίκες γεννούν χωρίς ιατρική παρέμβαση ή υγειονομικές διαδικασίες. Και κάποιες από αυτές έχουν αιμορραγία, χάνουν την υγεία τους, κάποιες πεθαίνουν, σε κάποιες πεθαίνουν τα παιδιά τους. Θα σας δώσω λοιπόν περισσότερα στοιχεία τι ακριβώς συμβαίνει με αυτές. Κάποιες από αυτές γεννούν στη σκηνή. Είναι μια τρομερή κατάσταση.
Δεν μπορώ να σας πω σε αυτό το βίντεο όλα τα πράγματα που συμβαίνουν, όλα όσα αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιες. Κι ίσως σε αυτή την εκδήλωση να μοιραστούμε και να συζητήσουμε πολλές παρεμβάσεις που μπορούμε να κάνουμε μαζί. Και τι επιδιώκει να κάνει η ADWAR στο μέλλον. Αλλά θέλω να σας ευχαριστήσω και πάλι για αυτή την ευκαιρία να εκφραστώ και να μιλήσω για τις Παλαιστίνιες γυναίκες. Και επίσης ανυπομονώ πραγματικά να μας υποστηρίξετε και να υψώσετε τη φωνή των Παλαιστινίων γυναικών σε όλες τις γυναίκες και τους ανθρώπους στον κόσμο. Σας ευχαριστώ και πάλι και ανυπομονώ να σας δω στη συνάντηση. Γεια σας.
3) Καρόλ Σανσούρ, Ποιήτρια, Διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου Αθήνας.
Θυμάμαι ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι που περιβαλλόταν από αξιόλογες γυναίκες. Η προγιαγιά μου, στολισμένη με το παραδοσιακό παλαιστινιακό Θόμπ, παρέμενε ως επί το πλείστον σιωπηλή. Η γιαγιά μου, ντυμένη εξ ολοκλήρου στα μαύρα, σπάνια έβγαινε από το δωμάτιό της. Η θεία μου, που ενσάρκωνε μια μοντέρνα εμφάνιση, ήταν εξαιρετική μοδίστρα. Τέλος, η μητέρα μου (αν και ισχυρογνώμων) φαινόταν να είναι μια μέση, καλή σύζυγος.
Ως παιδί, παρέμεινα ανυποψίαστη για τις βαθιές εμπειρίες τους. Η προγιαγιά μου υπέμεινε την οθωμανική κατοχή, τη φτώχεια και την πείνα ως μόνη μητέρα, όταν ο σύζυγός της διέφυγε στη Νότια Αμερική για να αποφύγει τη θητεία στον οθωμανικό στρατό. Η γιαγιά μου θρήνησε την απώλεια του μοναδικού της αδελφού, ο οποίος σκοτώθηκε σε έκρηξη που προκλήθηκε από υπολείμματα πυρομαχικών του βρετανικού στρατού στον ελαιώνα μας. Η θεία μου είδε τον εραστή της να κυνηγιέται, να συλλαμβάνεται και να βασανίζεται μέχρι θανάτου λόγω της σχέσης του με την κομμουνιστική αντίσταση στην Παλαιστίνη. Εν τω μεταξύ, η μητέρα μου, κόρη ενός άλλοτε πλούσιου εμπόρου, είδε την περιουσία της οικογένειάς της να χάνεται, με αποτέλεσμα να παντρευτούν οι επτά κόρες της ως απελπισμένο μέσο για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.
Αναλογιζόμενη τώρα, αναρωτιέμαι αν αυτές οι γυναίκες αναλογίστηκαν ποτέ την ταυτότητά τους. Η απλή μου απάντηση είναι ΟΧΙ, αλλά μια πιο σύνθετη απάντηση αναγνωρίζει ότι αναμφίβολα το έκαναν. Ωστόσο, όχι με τον πολυτελή τρόπο που συχνά θεωρητικοποιούμε και εξετάζουμε. Πρέπει να αμφισβήτησαν τις ταυτότητές τους ως εργαλείο αντίστασης και ως στρατηγική επιβίωσης.
Τα ζητήματα φύλου και οι ταυτότητες μπορεί να φαίνονται ασήμαντα σε εμάς που ζούμε υπό κατοχή. Τα αντιλαμβανόμαστε ως περισπασμούς από τον πραγματικό αγώνα ενάντια στην αδικία, την ανισότητα, τη συνεχή πρόκληση να τα βγάλουμε πέρα και τον αγώνα για ύπαρξη με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο πόλεμος μάς αφορά ως ανθρώπινα όντα, ανεξάρτητα από το φύλο και την ταυτότητα.
Όταν μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε αυτό το πάνελ, σκέφτηκα, ποια είμαι εγώ για να μιλήσω εκ μέρους οποιουδήποτε; Και δεν θα σας πω ψέματα- σκέφτηκα επίσης, γιατί να πλαισιώσω την ιστορία μου σε μια τόσο στενή δομή (φεμινισμός); Και πάλι, προέρχομαι από μια μακρά παράδοση που δεν βλέπει το φύλο- δεν βλέπω ταυτότητες- δεν βλέπω εθνικότητες- βλέπω μόνο ανθρώπους, ανθρώπινα όντα. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από όμορφο. Σε κάθε περίπτωση, καθώς αμφισβητούσα τον εαυτό μου, αποφάσισα να απευθυνθώ στις Παλαιστίνιες γυναίκες γύρω μου και να τους κάνω μια απλή ερώτηση: τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα τώρα; Και είμαι εδώ και μοιράζομαι μαζί σας μερικές απαντήσεις:
Το να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα σημαίνει ότι δεν έχεις καμία πραγματική επιλογή στον καθορισμό της ταυτότητάς σου. Σημαίνει να βάζεις όλες τις άλλες ανησυχίες σου στο ράφι και να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητά σου ως σύζυγος, αδελφή, ερωμένη, γιαγιά. Το να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα σημαίνει να προσπαθείς καθημερινά να χειριστείς τα ζητήματα που σου έχουν φορτωθεί στο πιάτο σου, να προσπαθείς για στιγμές ευτυχίας, αν και δεν εγγυάσαι απαραίτητα ότι θα τις πετύχεις. Σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια και να κατακτάς τον φόβο. Το να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα σημαίνει να ελέγχεις καθημερινά τα αγαπημένα σου πρόσωπα γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τα ξαναδείς.
Το να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα σημαίνει να χαίρεσαι σιωπηλά, να πενθείς σιωπηλά και να κλαις σιωπηλά. Τα πάντα στη ζωή σου και τα σχέδιά της φέρουν τον τίτλο “Ινσαλλάχ, και μακάρι ο Αλλάχ να την ολοκληρώσει προς το καλύτερο”. Μπορεί να αντιμετωπίσεις την τιμωρία στο δρόμο για το λύκειο, να βιώσεις ξυλοδαρμούς και ταπεινώσεις, να στερηθείς τα ταξίδια και να χάσεις το όνειρό σου να σπουδάσεις σε ένα πανεπιστήμιο εκτός της πατρίδας σου.
Αν οριστεί η ημερομηνία του γάμου σου, ο γαμπρός μπορεί να συλληφθεί τη νύχτα του γάμου. Μπορεί να χάσεις ξαφνικά τη δουλειά σας λόγω περιορισμών ασφαλείας ή αποκλεισμούς πόλεων που σε εμποδίζουν να φτάσεις στη δουλειά σου.
Το να είσαι Παλαιστίνια σημαίνει να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις τη ζωή χωρίς πατέρα και μερικές φορές χωρίς μητέρα. Σημαίνει να κατέχεις ένα κομμάτι γης αλλά να μην μπορείς να το καλλιεργήσεις ή να το χτίσεις, αντιμετωπίζοντας συνεχείς απειλές κατεδάφισης.
Δεν μπορείς να κοιμηθείς με πιτζάμες το καλοκαίρι και ακόμη και οι προσωπικές σου στιγμές με τον σύζυγό σου αποφεύγονται λόγω του φόβου μιας ξαφνικής στρατιωτικής επιδρομής.
Το να είσαι Παλαιστίνια σημαίνει να δείχνεις δύναμη όταν είσαι στο πιο αδύναμο σημείο σου, να επιδεικνύεις κουράγιο και θάρρος ενώ νιώθεις ακραίο φόβο για να προστατεύσεις τα παιδιά σου. Σημαίνει να φροντίζεις να γράφεις και να καταγράφεις τα πάντα για τον εαυτό σου και τις συνθήκες που ζεις, αναμένοντας αφύσικο θάνατο ανά πάσα στιγμή.
Το να είσαι σήμερα Παλαιστίνια γυναίκα είναι τόσο τιμή όσο και βαρύ φορτίο. Είναι μια μελαγχολική αναγνώριση της απώλειας ζωών και μια βαθιά ανησυχία για εκείνους που μπορεί να βρίσκονται ακόμη σε κίνδυνο. Είναι μια ειλικρινής θλίψη για τις μητέρες που χάνουν τα παιδιά τους, σε συνδυασμό με θαυμασμό και σεβασμό για τη δύναμη της πίστης τους ότι αυτοί που έχουν φύγει βρίσκονται σε ένα καλύτερο τόπο.
Είμαι εξαιρετικά περήφανη που είμαι Παλαιστίνια, επειδή γνωρίζω ότι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας είναι οι γυναίκες. Χωρίς τη δύναμη και την αποφασιστικότητά τους, θα ήμασταν μια εξαθλιωμένη κοινότητα.
Το να είσαι Παλαιστίνια γυναίκα στη Γάζα τώρα σημαίνει ότι δεν έχεις σερβιέτες και πρέπει να αντιμετωπίζεις την περίοδό σου χωρίς καθαρό νερό. Ή να παίρνεις αντισυλληπτικά χάπια για να βεβαιωθείς ότι δεν θα έχεις περίοδο εξαρχής. Το να είσαι γυναίκα στη Γάζα τώρα σημαίνει ότι κάνεις ουρά για μια ώρα ή και περισσότερο για να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα στην οποία δεν λειτουργεί το καζανάκι. Το να είσαι γυναίκα στη Γάζα σημαίνει ότι μπορείς να γεννήσεις μόνη σου, στο σκοτάδι, στο κρύο, στο πάτωμα. Χωρίς κανένα μέσο για να κόψεις τον ομφάλιο λώρο, παρά μια πέτρα. Σημαίνει επίσης ότι τα στήθη σου είναι στεγνά και δεν μπορείς να θηλάσεις το νεογέννητο. Σημαίνει ότι το νεογέννητό σου έχει περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει παρά να επιβιώσει. Και αν καταφέρετε και οι δύο να επιβιώσετε… Θα σας διαβάσω αυτό που έγραψε η φίλη μου, η ποιήτρια Ναέμα Χασάν από τη Γάζα:
Η μητέρα στη Γάζα δεν κοιμάται.
Ακούει το σκοτάδι, ελέγχει τις άκρες του, διαλέγει τους ήχους έναν προς έναν για να επιλέξει μια ιστορία που της ταιριάζει, για να νανουρίσει τα παιδιά της.
Αφού όλοι έχουν αποκοιμηθεί, στέκεται ως ασπίδα απέναντι στο θάνατο.
Στη Γάζα, μια μητέρα δεν κλαίει.
Συγκεντρώνει τον φόβο, τον θυμό και τις προσευχές στα πνευμόνια της, περιμένοντας να σταματήσει ο βόμβος του αεροσκάφους για να απελευθερωθεί η εκπνοή.
Η μητέρα στη Γάζα δεν είναι σαν τις άλλες μητέρες. Ψήνει ψωμί με φρέσκο αλάτι από τα μάτια της και ταΐζει τα παιδιά της για την πατρίδα.
4) Ντιάνα Σάμπρι, καλλιτέχνιδα.
Καλησπέρα σας,
Με λένε Ντιάνα Σάμπρι, έχω γεννηθεί σε αυτόν τον τόπο και είμαι από την Παλαιστίνη.
Δεν θα αναφερθώ σε πολίτικες εξελίξεις και αναλύσεις για τον πόλεμο που συνεχίζει το Ισραήλ εναντίον του Παλαιστινιακού λαού στην Γάζα. Αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σύντομες σκέψεις που έγραψα πρόσφατα, πριν λίγο καιρό.
Ευχαριστώ.
________
Στέκομαι μπροστά από την τηλεόραση.
Ένα Ισραηλινό τανκ απέναντι από τα ερείπια της Γάζας
Όπου εμφανίζεται ένα πεντάχρονο παιδί
Να ανασταίνεται από το χώμα και να πετροβολεί.
Στέκομαι μπροστά από την τηλεόραση
Ξεθολώνει η όρασή μου
Και παραδέχομαι τον ρομαντισμό της επανάστασης
Εκεί, πιο πέρα από μένα, ανάμεσα στα λουλούδια και τα αγκάθια
Ανάμεσα στην σφαίρα και την καρδιά, ανάμεσα στα δυο μου μάτια,
η σκέψη στριφογυρίζει
Φτάνει να τα κλείνω… Όχι. Δεν τα κλείνω.
Ακόμα στέκομαι μπροστά στα τανκς
Ακόμα στέκομαι στον θρήνο μου, τους φίλους μου και τους αγαπημένους μου. Γιατί είμαστε έτοιμοι για κάθε μάχη από εδώ και πέρα.
Στέκομαι μπροστά από τα στήθη της μάνας μου, και μυρίζω τον τελευταίο της ιδρώτα του φόβου… απλώνω τα χέρια μου και την αγκαλιάζω για να φύγει με την μυρωδιά μου και τον ιδρώτα της αγάπης, της συνέχειάς μας….της γέννησής μου.
Τελείωσε το δελτίο ειδήσεων
Και ακόμα στέκομαι… καθώς με χτυπάει ο ήλιος,
Στέκομαι και σκέφτομαι τους καπνούς
Όταν ακούω τα περιστέρια το πρωί, σκέφτομαι τις βόμβες.
Όταν περπατάω, τρέχω για να ξεφύγω από τους φοβισμένους και τους κουφούς.
Ακούνε αλλά δεν ακούνε.
Βλέπουν αλλά είναι τυφλοί.
Τι να φταίει;
Όταν οι αφέντες μαστιγώνουν τις ψυχές των Ελλήνων… και τα αδέρφια μας οι Έλληνες σιωπούν στο έγκλημα.
Περιπλανώμενοι της σκλαβιάς και το αίτημα για δικαιώματα δίχως δικαιοσύνη. Το αίτημα για μια δίκαιη ζωή, χωρίς αντάλλαγμα.
Κανένας αγώνας δεν διεκδικείται, χωρίς αγάπη για το Δίκαιο.
Κανένας πόλεμος δεν ξεκίνησε από τους καταπιεσμένους.
Γι’ αυτό η ένοπλη αντίσταση των Παλαιστινίων, και κάθε απελευθερωτικού αγώνα, ήταν, είναι και θα είναι πάντα η οικουμενική ταυτότητα για όλο τον κόσμο που αντιστάθηκε, αντιστέκεται και έχει διαλέξει τον δρόμο προς την ελευθερία.
Η γη δεν αγοράζεται με χρήμα και χρυσό.
Αγκαλιάζεται και σε φροντίζει, όταν χαμογελάς μαζί της στον ήλιο…
Η πιο όμορφη αυγή του κόσμου θα μπορούσε να είναι..!
Στέκομαι στην σκιά, θαρρώ πως ονειροπολώ πολύ…
Η προδοσία πληγώνει, απογοητεύει και θυμώνει.
Πως τα αδέρφια μας κυριαρχούνται από εγκληματίες που στάζουν αίμα από τα χέρια τους…
Η προδοσία.
Βλέπω άνθρωποι περιπλανώμενοι, περιμένουν κάτι για να τους σώσει… και άλλοι αδιάφοροι μες στην αλαζονεία τους, και άλλοι που απλώνουν το χέρι και προσπαθούν και αντιστέκονται όσο μπορούν.
Την αδελφοσύνη μας, την χαράξαμε μαζί στους αγώνες που πολεμήσαμε μαζί… Εάν ο χρόνος είναι γιατρειά, είναι επειδή μόνο με τον αγώνα γιατρεύεσαι!
Καμία ανοχή στην προπαγάνδα και το ψέμα.
Καμία ανοχή στους προδότες που σας γονατίζουν μέρα με την μέρα…
Καμία σταγόνα αίμα στα χέρια σας
Καμία ανοχή στην γενοκτονία των Παλαιστινίων
Καμία συμμαχία με τον Σιωνισμό.
Θα νικήσουμε , θα νικήσουμε και θα νικήσουμε
Και περιμένουμε την αλληλεγγύη σας για να απελευθερωθούμε όλοι μαζί, ενάντια στον παγκόσμιο Σιωνισμό και από την κατοχή του σε όλη την γη.
Ζήτω οι μαχητές της Ελευθερίας!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
