Αλιεύει η Στέλλα Σάμου
Μετατοπίζοντας το επίκεντρο της συζήτησης για την πορνεία: Ο πορνοπελάτης δεν γεννιέται, γίνεται
Η συζήτηση για την πορνεία έχει βαλτώσει εδώ και χρόνια και η υπόθεση Torbe (Ισπανός πορνοσκηνοθέτης και παραγωγός εμπλεκόμενος σε κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας και τράφικινγκ γυναικών. Στο ίδιο κύκλωμα εμπλέκονται και Ισπανοί ποδοσφαιριστές – David de Gea, Iker Muniain) μπορεί να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία να προβληματιστούμε δημοσίως σχετικά με την φιγούρα της εκδιδόμενης, να μετατοπίσουμε τον άξονα της «παραδοσιακής» συζήτησης, που έχει ως επίκεντρο την ίδια την εκδιδόμενη, και να επικεντρωθούμε στον ρόλο της ζήτησης καθώς και στην υποβάθμιση της πορνείας στο πλαίσιο της «κουλτούρας του πορνοπελάτη» (όπως την αποκαλεί η Graciela Atencio), ενώ η υπόθεση αυτή μπορεί ακόμη και να ανοίξει τον απαραίτητο δρόμο για να συζητήσουμε για τη «βιομηχανία του σεξ».
Η πορνεία είναι ένας κοινωνικός θεσμός στον οποίο παρεμβαίνουν ευδιάκριτοι συμμετέχοντες, και πριν πάρουμε θέση θα ήταν ενδιαφέρον (Στα ισπανικά ο πορνοπελάτης: putero, και ο νταβατζής: proxeneta) να ακούσουμε και τις μεν και τους δε: τις γυναίκες στην πορνεία, τους αγοραστές και τους νταβατζήδες (Για όσες και όσους από εμάς επιδιώκουμε να από/επικεντρώσουμε τη συζήτηση είναι απαραίτητο να ακούσουμε τη ζήτηση – να δώσουμε φωνή στους πορνοπελάτες, να τους καλέσουμε να αφήσουν την κοινωνική τους ανωνυμία, να ανοίξουν φόρουμ -όπως αυτό που δημιούργησε ο Torbe, όπου οι πορνοπελάτες και οι πορνοχρήστες ανταλλάσσουν απόψεις και εμπειρίες- για να στοχαστούμε σε βάθος την έννοια που αποδίδουν στην πορνεία και το ρόλο που παίζουν ως προς την διαιώνιση της.
Εάν επανεξετάσουμε τη συζήτηση σχετικά με τα νούμερα της ζήτησης, πρέπει να ξεκινήσουμε από μια κριτική ανάλυση του ανδρισμού επειδή δεν είναι όλοι αυτοί που ζητάνε την πορνεία σαν τον Torbe, υπάρχουν επίσης διάσημοι ποδοσφαιριστές, γονείς, αδέλφια, γείτονες, φίλοι, συνεργάτες, αφεντικά, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολιτικοί, αστυνομικοί, δικαστές … Πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από το στερεότυπο που παρουσιάζει τον πορνοπελάτη ως ένα άσχημο γέρο με λίγες κοινωνικές δεξιότητες. Εάν πλησιάσουμε την περιοχή των κόκκινων φαναριών, ένα κλαμπ, έναν οίκο ανοχής, είναι εύκολο να δούμε ότι αυτό το στερεότυπο αντιστοιχεί σε μια μικρή μερίδα της συνολικής ζήτησης.
Στην πραγματικότητα, μελέτες δείχνουν ότι η ανδρική κατανάλωση της γυναικείας πορνείας προέρχεται από όλες τις γενιές και όλες τις τάξεις, υπάρχουν άνδρες με υψηλό ή χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, από την αριστερά ή από την δεξιά, άνδρες με ή κυρίως χωρίς αναπηρία, άνδρες από οποιαδήποτε θρησκεία (είτε πιστοί είτε όχι), άθεοι ή αγνωστικιστές, με καλές ή με κακές κοινωνικές δεξιότητες, όμορφοι ή άσχημοι. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό στο οποίο συμπίπτουν τελείως όλοι είναι ότι ανήκουν στο αρσενικό φύλο.
Προς το παρόν, απ’ όσο γνωρίζουμε δεν υπάρχουν άλλοι πορνοπελάτες (καθώς η γυναικεία ζήτηση είναι τόσο σπάνια που δεν αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, ούτε έχει ιδεολογική αιτιολόγηση όπως η ανδρική ζήτηση που συμβαδίζει με την πατριαρχική ιδεολογία). Επομένως ο καταναλωτής της πορνείας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε που έχει κοινωνικοποιηθεί εντός του πλαισίου του ανδρικού κοινωνικού φύλου, σε μια κοινωνία όπως η δική μας. Με τέτοιο τρόπο μάλιστα που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε το γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε άνδρας είναι εν δυνάμει πορνοπελάτης.
Στην πορνεία, ο διαχωρισμός των φύλων είναι τόσο έντονος που εάν οι άνδρες είναι εν δυνάμει πορνοπελάτες, οι γυναίκες είναι εν δυνάμει εκδιδόμενες, επειδή η ταυτότητά μας έχει χτιστεί μέσω της πορνείας. Εμείς οι γυναίκες, σε επισφαλή θέση, έχουμε μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι η πορνεία ήταν και είναι μια επιλογή για εμάς αν τα πράγματα πάνε στραβά˙ αντίθετα η πορνεία δεν ήταν και δεν θα είναι επιλογή αντίστοιχη για τα αγόρια με τα οποία μεγαλώσαμε. Σε σχέση με την κοινωνικοποίηση των κοριτσιών, η πορνεία παρουσιάζεται πολύ διαφορετική από αυτήν των αγοριών, όπως λέει και η Kathleen Hanna σε ένα από τα τραγούδια της: «μας αποκαλούν πουτάνες από την ηλικία των πέντε».
Εάν από/επικεντρώσουμε τη συζήτηση, δεν μπορούμε να ξεχνάμε την πορνεία των τρανς ατόμων και των ομοφυλόφιλων, εφόσον η ζήτηση εξακολουθεί να γίνεται από άνδρες. Για όλα αυτά, είναι απαραίτητο να επαναπολιτικοποιήσουμε την πορνεία μέσω των στοιχείων της ζήτησης και της ανάλυσης της αρρενωπότητας, επειδή η κατανάλωση της πορνείας υπερβαίνει τους αγοραστές και έχει να κάνει με την κατασκευή του ανδρικού φύλου σε μια πατριαρχική καπιταλιστική κοινωνία -όπως η δική μας- όπου η πορνεία εμφανίζεται ως θεσμός και τα ανδρικά προνόμια γίνονται πολύ σαφή: το ηγεμονικό υποκείμενο βρίσκεται στο κέντρο έχοντας στη διάθεσή του τα κοινωνικά-υποτιμημένα σώματα: γυναίκες (που αποτελούν την πλειοψηφική ομάδα της «προσφοράς»), τρανς και γκέι άντρες. Όλες και όλοι μετατρέπονται σε αντικείμενα-σώματα για την ανδρική κατανάλωση.
Η επιθυμία των πορνοπελατών δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε «αναγκαιότητα», αλλά μια επιθυμία χτισμένη σε ένα πλαίσιο ανισότητας και ιεραρχικών σχέσεων εξουσίας μεταξύ γυναικών και ανδρών. Για όλους αυτούς τους λόγους, επιμένω πως είναι επείγον και αναγκαίο να καθιερώσουμε μια εξέταση του ανδρισμού και να στοχαστούμε συλλογικά και δημόσια σχετικά με τον ρόλο που παίζει η ζήτηση για την πορνεία σε αυτήν την κοινωνία. Να αλλάξουμε το επίκεντρο της συζήτησης επειδή ο πορνοπελάτης δεν γεννιέται, γίνεται.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Γεωργία Μανώλη
Κείμενο: Beatriz Ranea Triviño
{Φεμινίστρια ακτιβίστρια, διδάκτορας του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης με ειδίκευση στα θέματα πορνείας και ανδρισμού.}
ΠΗΓΗ: Φυλικό Οξύ
https://fyliko-oxy.net/2020/08/09/puteros/
https://www.facebook.com/fyliko.oxy/
Η εικόνα είναι από την αρχική δημοσίευση του άρθρου στα ισπανικά