Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Η δίκη του 39χρονου προπονητή ιστιοπλοίας, μετά από καταγγελία της αθλήτριας Αμαλίας Προβελεγγίου, ολοκληρώθηκε χθες 14 Ιουνίου με μια ομόφωνη καταδίκη του για κατάχρηση σε ασέλγεια, σε κάθειρξη 13 ετών χωρίς κανένα ελαφρυντικό, ενώ απαλλάχθηκε για την κατηγορία του βιασμού, αφού κρίθηκε ότι δεν ήταν βιασμός αλλά συναινετική σεξουαλική επαφή. Συναινετική μεταξύ μιας μικρούλας 12 ετών και ενός προπονητή της, δηλαδή προσώπου που κατείχε εξουσία απέναντί της, και κατά 15 χρόνια μεγαλύτερού της. Η απαλλαγή για το δεύτερο κακούργημα, θεωρείται σκάνδαλο από το φεμινιστικό κίνημα, και μάλιστα παρά την σαφέστατη και εμπεριστατωμένη εισήγηση του εισαγγελέα της έδρας, αναδημοσίευσή μας εδώ, περί του αντιθέτου. Η απαλλαγή αυτή ευτυχώς δεν ήταν ομόφωνη, ήταν κατά πλειοψηφία, αλλά ήταν απαλλαγή.
Στο εξής, όποιος προσδοκά και προετοιμάζει σεξουαλική επαφή με ανήλικη, και μάλιστα τόσο ανήλικη, θα έχει ένα δεδικασμένο για να στηριχτεί επάνω του.
Τι να πούμε για τη δύναμη ψυχής της νεαρής σήμερα κοπέλας, που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει, και τι να πούμε για την Σοφία Μπεκατώρου που την στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος; Τα καλύτερα.
Αυτή η δίκη όμως, όπως γνωρίζουμε όσες την παρακολουθήσαμε για την αλληλεγγύη, ήταν μια μεγάλη δοκιμασία και ένα βασανιστήριο για την καταγγέλλουσα. Και όχι μόνο αυτή η δίκη, αλλά κάθε δίκη για βία κατά των γυναικών, όπου ξανασκοτώνουν και αποδομούν τη νεκρή ή εξοντώνουν τη ζωντανή, όπως στην προκειμένη περίπτωση.
Η Αμαλία κατέθεσε δύο φορές για πολλές ώρες κάθε φορά, κεκλεισμένων των θυρών, με τρομερή βάσανο από τις θεμιτές και αθέμιτες ερωτήσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, ενώ ο εισαγγελέας μίλησε για «θρασύτατες και απάνθρωπες πράξεις» εκ μέρους του κατηγορούμενου.
Το επίδικο κατά τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης ήταν το MeToo το οποίο στηλίτευσαν με όλη την δύναμη των σαθρών επιχειρημάτων τους και φυσικά και ονομαστικά η Σοφία Μπεκατώρου, που “παρέσυρε” την νεαρή αθλήτρια στην καταγγελία. Η πρώτη συνήγορος, κ. Πανταζή, στηλίτευσε την αγόρευση του εισαγγελέα με το εκβιαστικό “επιχείρημα” ότι κίνητρό του ήταν να ικανοποιήσει τις ορέξεις της κοινής γνώμης και να γίνει αρεστός σε αυτήν, και όχι να συμβάλει στην ανεύρεση της αλήθειας. Μετά την αγόρευσή της, ο εισαγγελέας σηκώθηκε και υπογράμμισε αυτή την απαράδεκτη και αντιδικονομική πρακτική εναντίον του, και την στηλίτευσε αυστηρά.
Ο δεύτερος συνήγορος, κ. Μαντάς, στηλίτευσε όσο μπορούσε επίσης το κίνημα MeToo το οποίο δεν είναι κίνημα, όπως είπε, γιατί εμείς γνωρίζουμε τι είναι τα δημοκρατικά κινήματα και οι διεκδικήσεις στα οποία έχουμε συμμετάσχει.
Στο εδώλιο δεν καθόταν μόνο ο προπονητής. “Κάθισε” και η μητέρα της Αμαλίας, η οποία ήταν και η αιτία για τα πάθη της μικρής κόρης της, αφού την ενθάρρυνε σε ακατάλληλες συμπεριφορές και πράξεις, σύμφωνα με την κ. Πανταζή. Στο εδώλιο “κάθισαν” και όλες οι πράξεις, φανταστικές ή πραγματικές, των γονιών, στα φόρα βγήκαν οι οικογενειακές τους σχέσεις, οι χαρακτήρες τους, που τις έριξαν στα λιοντάρια της ρωμαϊκής αρένας.
Δεν έλειψαν και οι καταγγελίες εναντίον των φεμινιστικών οργανώσεων, με την φράση “όλα τα Μωβ, τα ροζ και τα μπλε”, με σαφή υπονοούμενα, όπου αυτές οι οργανώσεις θέλουν να κάψουν στην πυρά τον άνθρωπο αυτόν, και να χορεύουν σαν διάβολοι γύρω από αυτή την πυρά.
Αυτού του είδους η διαδικασία και τα λεγόμενα στη δίκη είναι νόμιμα; Μπορεί καθένας και καθεμία να λέει ό,τι νομίζει, χωρίς αυτό που λέει να σχετίζεται με την υπόθεση, μόνο και μόνο για να τρομοκρατήσει τον κύκλο των ανθρώπων που σχετίζονται με την καταγγελία, όπως στην υπόθεση Τοπαλούδη που είναι πρόσφατη, στην υπόθεση Αμαλίας, και όπως μαθαίνουμε στην υπόθεση Λιγνάδη για την οποία έχουν γίνει και συγκεκριμένες καταγγελίες στον δικηγορικό σύλλογο; Αυτού του είδους η κατάχρηση δεν αποθαρρύνει επόμενες να καταγγείλουν, όταν διαπιστώνουν πώς εξελίσσεται μια διαδικασία;
Όλα αυτά τα ερωτήματα μας έχουν δημιουργηθεί στις πολυάριθμες δίκες στις οποίες έχουμε συμμετάσχει, για δεκαετίες, και κάποτε πρέπει πιστεύουμε να βγουν και οδηγίες, πρωτόκολα, δεοντολογίες για την εξέλιξη μιας δίκης.
Τέλος, απαιτείται αλληλεγγύη με φυσική παρουσία των φεμινιστικών και γυναικείων ομάδων και οργανώσεων, κάτι που δυστυχώς δεν παρατηρείται στις περισσότερες από αυτές τις δίκες, κάτι που μειώνει την επιδραστικότητα των οργανώσεων αυτών και συνεπώς αυξάνει ανάλογα το θράσος και την αθέμιτη επιθετικότητα όσων εχθρεύονται τα γυναικεία δικαιώματα.