Αλιευει η Σίσσυ Βωβού
σχόλιο της Liliana Saliaj
Στις 8 Μαρτίου, Αλβανίδες μετανάστριες ακτιβίστριες από την πρώιμη περίοδο 1995-2005 προσκλήθηκαν από τον Σύνδεσμο των Αλβανίδων Γυναικών στην Ελλάδα για επιβράβευση για τη συνεισφορά τους. Μεταξύ άλλων, η πρόσκληση ήρθε σε εμένα προσωπικά και τους ευχαριστώ για αυτό.
Αυτό που όμως είναι απαραίτητο να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι εκτός από επαινετικές επιστολές, βραβεία και εορταστικές βραδιές, ουσιαστική σημασία έχει η επαφή και η καλή θέληση για συνεργασία για τα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι μετανάστριες, τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης γενιάς.
Τα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως μετανάστριες, όπως o μαζικός αποκλεισμός (όπως και γενικότερα των μεταναστών) από το δικαίωμα στη σύνταξη, ή το επίδομα για τους ηλικιωμένους που δεν έχουν ασφάλιση. Πολλές γυναίκες πρώτης γενιάς έχουν φτάσει την ηλικία, ή άλλες θα φτάσουν τα επόμενα χρόνια, αντί να μπορέσουν να χαρούν τη σύνταξή τους μετά από το έργο και τη γιγάντια συνεισφορά τους – ακόμα και οι πέτρες το ξέρουν – σε αυτή τη χώρα που ζούμε για περισσότερα από 30 χρόνια, όπως είναι η ελάχιστη υποχρέωση μιας πολιτείας και της κοινωνίας στο σύνολό της, τις αποκλείουν και τους στερούν αυτό το βασικό ανθρώπινο και εργατικό δικαίωμα. Χωρίς να ξεχνάμε, φυσικά, όλα τα κοινά προβλήματα όπως όλοι οι άλλοι μετανάστες, είτε γυναίκες είτε άνδρες.
Αυτό το οξύ πρόβλημα καθώς και ο κοινωνικός αποκλεισμός από τις υπάρχουσες δομές που είναι εξουσιοδοτημένες να προστατεύουν τα δικαιώματα των γυναικών και τις δομές που θα έπρεπε να υπάρχουν για τα ειδικά προβλήματα των μεταναστριών, η έλλειψη ενημέρωσης για αυτές τις δομές καθώς και για τα δικαιώματά τους είναι πτυχές τη βίας που μας ασκείται πάνω μας στη δημόσια σφαίρα.
Επιπλέον, η βία που ασκείται στις μετανάστριες γυναίκες όχι μόνο στη δημόσια σφαίρα, αλλά και στην ενδοοικογενειακή και ιδιωτική σφαίρα ως αποτέλεσμα της πατριαρχικής νοοτροπίας που, είτε έχουμε κληρονομήσει και από τη χώρα καταγωγής μας, είτε αντιμετωπίζουμε εκ νέου εδώ, κάποιες φορές με τραγική κατάληξη, δολοφονίες από συζύγους ή «αρχηγούς» νοικοκυριών, είναι αυτά που πρέπει να μας ενώνουν και να μας προβληματίζουν ως γυναίκες, είτε της πρώτης είτε της δεύτερης γενιάς.
Είναι κατανοητό ότι όλα αυτά δεν μπορούν να συζητηθούν σε ένα εορταστικό περιβάλλον όπου μπορεί να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή.
Το μήνυμα όμως που πρέπει να περάσουμε είναι ότι ας γίνει αυτή η δραστηριότητα βάση για επαφές και συνεργασία μεταξύ των γυναικείων οργανώσεων που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, και όλων των γυναικών πέρα από αυτές, τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια. Σε μια βάση που να μην αποκλείει καμιά οργάνωση ή γυναίκα.
Το γεγονός ότι πολλές από εμάς είμαστε οργανωμένες σε διαφορετικές οργανώσεις ή συλλογικότητες δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για μια εποικοδομητική συνεργασία για τα ίδια προβλήματα και ζητήματα, γιατί στο τέλος της ημέρας είναι αυτά τα προβλήματα και ζητήματα που επηρεάζουν την καθεμιά μας και δυσκολεύουν τη ζωή μας.
Ας ξεφύγουμε από την εικόνα, που όταν μπαίνεις στο διαδίκτυο ή στα κοινωνικά δίκτυα σου δημιουργείται η εντύπωση ατελείωτου γλεντιού, εκδρομών, εορταστικών βραδιών με επαινετικές επιστολές και βραβεία.
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα χρειαζόμαστε και αυτά.
Καμία αντίρρηση!
Αυτό που τονίζεται είναι ότι συζητάμε ελάχιστα, ή και καθόλου, για τα μεγάλα μας προβλήματα και αναρωτιέσαι: Ποιες είναι εκείνες οι γυναίκες που ενδιαφέρονται μόνο για τη διασκέδαση και δεν δίνουν σημασία στα μεγάλα προβλήματα που λύνονται μόνο με συλλογικό τρόπο;
Ελπίζω η αυριανή εκδήλωση της 8ης Μαρτίου να μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε περισσότερες γυναίκες και να ελπίζουμε σε μελλοντική επικοινωνία και συνεργασία για το καλό όλων μας.